Ο καιρός του καθενός

«Σοβαρά», είπε πολύ σοβαρά ο Ηλίας. «Οι νεκροί υπάρχουν για να αναφέρονται σ’ αυτούς οι ζωντανοί και να παίρνουν δύναμη... Κι εμείς περισσότερο απ’ τους άλλους, από τη λάσπη που μας περιβάλλει, πρέπει να τους τιμάμε. Γιατί εμείς είμαστε η βαθύτερη συνείδηση μιας πάσχουσας κοινωνίας. Ενός κόσμου πτωμάτων... Γιατί με κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις τι λέω;»

«Δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά», είπε στεγνά ο Μισέλ. 

«Σημαίνουν. Εσύ δεν βγάζεις νόημα».

«Άκου να δεις. Αν δεν αφανιστεί αυτός ο κόσμος των πτωμάτων, όπως τον λες, απ’ το δικό μας χέρι, δεν κάνουμε τίποτα, δεν σημαίνουν τίποτα όλ’ αυτά. Επιμένω. Κι αυτά γίνονται αποκλειστικά με τους ζωντανούς και με τους αγώνες».

Μια ιστορία για την αέναη ανανέωση των διακόνων της εξουσίας. Για τους τρελαμένους εραστές της. 

Για εκείνους που, ως εξεγερμένοι μπουρλοτιέρηδες και υμνητές της ολοκληρωτικής καταστροφής της, εθελοντικώς προσέρχονται στα θυσιαστήρια, τα καθ’ οδόν προς τη λατρεία της ευρισκόμενα. 

Για τα εθελόδουλα τάγματα των αναλισκομένων και ουδέποτε αφανιζομένων «εχθρών» της. 

Για την οδό προς τον επίγειο παράδεισο, με την αποφορά της καμένης σάρκας και των συρματοπλεγμάτων, αναγκαίων για την προστασία της επί γης ευτυχίας.  

Ένα μικρό σχόλιο σ’ ένα μεγάλο θέμα.