Θερμόμετρο ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Ένα νησί. Ένας ηλικιωμένος άνδρας και μια νέα γυναίκα ζουν εκεί προστατευμένοι από κάθε αντανάκλαση. Μια νοσοκόμα έρχεται να φροντίσει την κοπέλα. Καθώς σχέσεις όλο και πιο οικείες αναπτύσσονται μεταξύ τους, η νοσοκόμα ανακαλύπτει τα στοιχεία ενός μυστηρίου και ενός δράματος τα οποία συνδέονται με τον παράξενο νόμο που ο γέρος επιβάλλει στο νησί.
"Η Αμελί Νοτόμπ προσθέτει λοιπόν έναν έβδομο τόμο στη στοίβα των βιβλίων που αφιερώνει, χρόνο με το χρόνο και με αδιάλειπτη κανονικότητα, σε μια δική της λατρεία των γραμμάτων ... Υιοθετεί ολόψυχα το ύφος της αχαλίνωτης μυθοπλασίας, χρησιμοποιώντας όλα τα συνήθη εξαρτήματα (τον μυστηριώδη πύργο στο έρημο νησί, το δράκο που κατασπαράσσει νεαρές παρθένες, την ωραία που δεν γνωρίζει τον εαυτό της επειδή οι καθρέφτες έχουν απαγορευτεί στο περιβάλλον της, την αυστηρή και θαρραλέα γυναίκα που καταλήγει να κλέψει την καρδιά του αντικειμένου της αγάπης της), για να μας προσφέρει καμιά διακοσαριά ευκολοδιάβαστες σελίδες, όπου η ειρωνεία είναι αρκετά αισθητή ώστε να είμαστε σίγουροι πως η συγγραφέας δεν έχει πιαστεί κορόιδο περισσότερο απ' ό,τι εμείς σ' αυτό που μας διηγείται ... Η Αμελί Νοτόμπ ταυτίζεται με την ωραία αφηγήτρια, που οφείλει τη σωτηρία της στον οίστρο και την επινοητικότητά της. Διαθέτει αναμφίβολα και τα δύο, καθώς και την ήρεμη προκλητικότητα που συνίσταται στο να επαναλαμβάνει τις έμμονες ιδέες της, ή μάλλον να προτείνει νέες παραλλαγές στα θέματα που την κατατρύχουν."
Jacques de Decker, Le Soir
Το Θερμόμετρο εγκαινιάζει μια νέα σειρά των εκδόσεων Αλεξάνδρεια με τίτλο ΣΕΙΡΗΝΕΣ / Σύγχρονη Λογοτεχνία. Σ' αυτή τη σειρά θα κυκλοφορήσουν και τα άλλα βιβλία της Αμελί Νοτόμπ.
«Το πρόσωπο που μας παρουσιάζεται είναι εμπνευσμένο. Σαν να μην της αρκεί να φροντίζει το στυλ και την πλοκή των έργων της, η Αμελί Νοτόμπ δεν περιφρονεί την εικόνα της. Συχνά καλυμμένη με ένα γιγαντιαίο καπέλο Πομπίλιο, από το οποίο, ως δια μαγείας ή απλώς χάρη στο ταλέντο της, βγάζει κάθε χρόνο, όχι έναν λαγό, αλλά ένα καινούργιο βιβλίο, είναι κατά κάποιο τρόπο το τρομερό παιδί των βελγικών γραμμάτων. Όπως ακριβώς η Σαγκάν πριν από αρκετό καιρό, ξέρει να γοητεύει τα μαζικά μέσα ενώ ταυτόχρονα ικανοποιεί τους αναγνώστες. Το στυλ Νοτόμπ ξεχειλίζει πολύ πέρα από τα βιβλία της και τη συνοδεύει ώς και στην παραμικρή της εκδήλωση ... Η Αμελί Νοτόμπ είναι ολοφάνερα μια συγγραφέας του σήμερα. Μέσα στην επικοινωνιακή καταιγίδα των μαζικών μέσων όπου όλα συγχέονται σ' ένα τεράστιο πανδαιμόνιο, έχει καταλάβει πως, μολονότι η λογοτεχνία γράφεται στα βιβλία, έργο για το οποίο τρέφει πολύ σεβασμό ώστε να το παραμελήσει, πρέπει επίσης, προκειμένου να επιβιώσει, να τολμήσει να βγει από τη φωλιά της -εκεί όπου πολύ συχνά κλείνονται ορισμένοι θεωρώντας ότι ο κόσμος και οι άλλοι δεν είναι στο ύψος τους- και να συμμετάσχει σ' αυτή τη συλλογική κίνηση. Αν εκείνοι που δεν θέλουν να ανακατέψουν τη λογοτεχνία με όλα αυτά κινδυνεύουν να την πνίξουν αποστερώντας την από αναγνώστες, η Αμελί Νοτόμπ άνοιξε τουλάχιστον τις πόρτες και τα παράθυρα του "αναγνωστήριου" για να το αερίσει ... Γι' αυτό, της βγάζουμε το καπέλο. Χάρη σ' αυτήν, το νέο κύμα σίγουρα δεν έχει μείνει με κομμένη την ανάσα!»
Stephane Lambert, Les Rencontres du mercredi
ΑΜΕΛΙ ΝΟΤΟΜΠ
(Αποσπάσματα από συζήτηση με τον Στεφάν Λαμπέρ στo πλαίσιο των λογοτεχνικών συναντήσεων Les rencontres du mercredi, 19-8-1998)
Αν το πρώτο μου δημοσιευμένο μυθιστόρημα (Η υγιεινή του δολοφόνου) γνώρισε κάποια επιτυχία, είναι επειδή απέτυχα προηγουμένως σε άλλα δέκα. Ήταν ένα καταπληκτικό σχολείο συγγραφής ... Πρόκειται για έργα της νεότητας. Συγκινούμαι καμιά φορά όταν τα κοιτάζω. Σίγουρα μπορεί να δει κανείς αυτά τα χειρόγραφα μέσα στα βιβλία που έχω γράψει. Ξέρετε, έχω ξεκινήσει το τριακοστό πέμπτο, και μη φανταστείτε βέβαια πως θα τα εμφανίσω όλα. Η τεράστια πλειονότητα αυτών που γράφω θα παραμείνει μυστική.
...
Συμβαίνει να σκέφτομαι πάντα υπό μορφή διαλόγων. Χωρίς διάλογο δεν μπορώ να σκεφτώ. Είναι μια μέθοδος στοχασμού που μου είναι απαραίτητη. Δεν έχω βρει άλλο τρόπο για να προχωράω μια ιδέα. Είναι συναρπαστικό να γράφεις έτσι, είναι σαν ένα παιχνίδι σκακιού, υπό την προϋπόθεση ότι ο διάλογος είναι πετυχημένος. Αποτυχημένος είναι ο διάλογος όπου ο ένας από τους δύο είναι ηλίθιος ή γελοίος, κι αυτό δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Χρειάζεται να είναι και οι δύο ενδιαφέροντες ... Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός γιατί είναι πολύ εύκολο να χάσεις το μπούσουλα. Πρέπει να κρατάς καλά το νήμα, είναι μια άσκηση που μοιάζει με σχοινοβασία ... Αυτό που είναι υπέροχο στο διάλογο είναι ότι μπορείς να μη διαλέξεις, κι αυτό σου επιτρέπει να ξεφεύγεις τελικά, να λες τα πάντα και το αντίθετό τους. Ο αναγνώστης μπορεί να νομίζει ότι ο συγγραφέας βρίσκεται από τη μεριά του καλού, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο.
...
Η γλώσσα είναι ένα απίστευτο εργαλείο δύναμης απέναντι στον κόσμο. Όποιος κατέχει τη δύναμη της γλώσσας, κατέχει τη δύναμη καθ' εαυτήν. Όποιος μπορεί να ονομάζει τα πράγματα, έχει μια δύναμη που ούτε τη φαντάζεται. Και είναι πολύ τρομακτικό, όταν γράφεις, να συνειδητοποιείς τη δύναμη που έχεις με τις λέξεις, σου προκαλεί έναν κάποιο φόβο ... Όποιος καταφέρνει να δώσει νόημα σ' αυτό που ζούμε καθημερινά και από το οποίο δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, έχει δύναμη ... Βέβαια, οι λέξεις έχουν και τεράστια μειονεκτήματα. Είναι ένα εργαλείο πολύ δυσπροσάρμοστο. Γι' αυτό και το γράψιμο είναι συναρπαστικό, οι λέξεις σε προδίδουν όλη την ώρα.
...
Ο πειρασμός του αποτρόπαιου προσιδιάζει στην παιδική ηλικία, αλλά μου έχει μείνει κάτι απ' αυτόν ... Όταν μεγαλώνει κανείς, δεν γίνεται λιγότερο κακός, αρχίζει όμως να ψεύδεται. Μεταμφιέζει τη σκληρότητά του πίσω από τους καλούς τρόπους... Το να είσαι μεγάλος σημαίνει ότι είσαι όλο και λιγότερο. Εγώ το ένιωσα πολύ καλά στην εφηβεία μου, ένιωσα μια απώλεια, μια απώλεια του είναι... Δεν είναι σύμπτωση ότι άρχισα να γράφω στα δέκα επτά μου. Φαντάζομαι ότι ήταν ένας άλλος τρόπος για να συνεχίσω να είμαι παιδί, να ξανακατακτήσω την ελευθερία, το παιχνίδι... Είναι πράγματι ωραίο επάγγελμα, αυτό του συγγραφέα. Γράφω τέσσερεις ώρες τη μέρα. Αυτό σημαίνει ότι για τέσσερεις ώρες τη μέρα είμαι ένα παιδί, έστω κι αν αυτό που γράφω δεν έχει τίποτα το παιδικό. Ξαναγεννιέται η δύναμη της παιδικής ηλικίας, η απόλυτη ελευθερία και η έννοια του παιχνιδιού, από τη στιγμή που έχω ένα στυλό στο χέρι... Ό,τι ζει κανείς κατά την παιδική ηλικία, συμπεριλαμβανομένου του έρωτα, είναι πολύ πιο δυνατό γιατί τότε δεν προστατεύει καθόλου τον εαυτό του. Οταν γίνεται ενήλικος μαθαίνει να προστατεύεται. Αυτό σημαίνει ότι υποφέρει λιγότερο, αλλά επίσης ότι ευχαριστιέται λιγότερο.
...
Το αγαπημένο μου λογοτεχνικό πρόσωπο είναι ο Δον Κιχώτης. Απ' όλους τους μυθικούς ήρωες που υπάρχουν, αυτός είναι ο πιο αναγκαίος. Τον έχουν παρουσιάσει πολλές φορές ως γελοίο πρόσωπο. Για μένα είναι το ίδιο το σύμβολο της τιμής. Βέβαια, αν νομίζουμε πως η τιμή είναι γελοία ... Ο Δον Κιχώτης είναι εκείνος που ξεκινάει χαμένος, αλλά ξεκινάει παρ' όλο αυτό. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα ιδανικό για κάθε εποχή, ιδίως για τη δική μας ... Ο Θερβάντες έφερε επανάσταση στη λογοτεχνία επειδή την αντιμετώπισε με ειρωνεία. Κι αυτό μου αρέσει.