Στο μύθο της Αριάδνης

Ήθελε να ορμήσει στο σπίτι της και να τη γδύσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η μουσική της τον σταμάτησε. Η ιδιάζουσα αρμονία που έβγαινε από μέσα της τον κράτησαν στην άλλη πλευρά του τοίχου.
Τα χέρια του έκαναν επιδέξιες κινήσεις. Οι πίνακες προχωρούσαν. Τα γυμνά του έπαιρναν όλο και περισσότερη σάρκα, δηλαδή όλο και περισσότερη ψυχή. Τα χέρια της Αριάδνης δεν ξεκολλούσαν από το πιάνο. Τα χέρια της Μαρίνας έχτιζαν τα αποκυήματα της φαντασίας της στον υπολογιστή. Τρεις άνθρωποι κλεισμένοι σε τοίχους, αφημένοι στις ανάγκες της φαντασίας τους και περιχαρακωμένοι στη συστολή της εξομολόγησης, έφτιαχναν τις επιθυμίες τους με τα ίδια τους τα χέρια.

"Στο μύθο της Αριάδνης" υπάρχει με σαφήνεια το ερωτικό πάθος ως τόπος της ψυχής και της δράσης των ηρώων, αλλά και η Θεσσαλονίκη του 20ου και 21ου αιώνα, ως χωροχρόνος όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Το σχήμα της υπόθεσης είναι διπολικό με ταχύτατες εναλλαγές: από το μεσοπόλεμο στο ίντερνετ, από την ξεπεσμένη αριστοκρατία της Ρωσίας στην απελπισμένη αναζήτηση τύχης μετά το '89, από τα φημισμένα καμπαρέ της Θεσσαλονίκης του 1930 μέχρι το μοναχικό διαμέρισμα απέναντι από το Λευκό Πύργο, όπου ο Ανδρέας γράφει κάθε τόσο ένα βιβλίο. Οι ήρωες του κειμένου είναι ασήμαντοι, άγνωστοι και για αυτόν το λόγο τους γνωρίζουμε πολύ καλά. Είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν, κατέφυγαν ή κατάντησαν στον τόπο τους, σε ένα θολό τοπίο που τους φιλοξενεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο: κουκουλώνει τις απρεπείς σκέψεις τους, απαλύνει τις ασκήμιες τους, δίνει άλλοθι και ώθηση στον έρωτά τους. Στο μυθιστόρημα ο τόπος και οι ήρωες σωπαίνουν. Η λεκτική τους έκφραση είναι τόσο περιορισμένη, όσο το επιβάλλει η μοναξιά τους. Παρόλα αυτά είναι όλοι τους εραστές που ζουν στην κραυγή του πάθους τους κι επειδή ουσιαστικά μόνο αυτό δίνει ζωή στη ζωή τους, το κυνηγάνε αποφασισμένοι να το ζήσουν μέχρι το τέλος.