Μπροστά στο λόγο

[...] Όταν, ωστόσο, πήρα την απόφαση να το μεταφράσω, ε, τότε αντιμετώπισα πρώτ' απ' όλα το ερώτημα: «Μεταφράζεται ή όχι ο Νοβαρινά; Κι αν ναι, ποια από τις σκέψεις του δεν αποδίδεται στα ελληνικά και για ποιο λόγο;» Ο τρόπος με τον οποίο εξωθεί τη γλώσσα στα έσχατα όρια της αγλωσσίας, την στραπατσάρει, την τεντώνει σαν χορδή του τόξου στα χέρια του, την κάνει να πάλλεται, να δονείται, να προκαλεί, να έλκει, να απωθεί· ο τρόπος με τον οποίο της επιβάλλεται, ενώ πνίγεται μέσα της και ταπεινώνεται στην αγκαλιά της· ο τρόπος με τον οποίο καταδεικνύει την εξουσία και την παντοδυναμία της, εξευτελίζοντάς την και αποδεικνύοντας τη ματαιότητά της, είναι «μοναδικός»· και έχει βρει τους δρόμους για να εκφράζεται στα γαλλικά. Αλλά τους δρόμους τους έχει ανοίξει το πνεύμα και η γλώσσα του συγγραφέα, που πρωτογενώς συλλαμβάνει τα πράγματα. Η μετάφραση, όμως; Πώς θα αποδώσει το μη μεταφράσιμο, το «κρυφό», το «δυσνόητο», το γλωσσικό «τερτίπι», το άγλωσσο, το άρρητο; [...]

Λουίζα Μητσάκου
από τον Πρόλογο