Πέρα από το Blade Runner

Στο βιβλίο μου για το Los Angeles (City of Quartz, 1990) ανέλυσα διάφορες τάσεις στρατιωτικοποίησης του τοπίου της Νότιας Καλιφόρνιας. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τις ταραχές του 1992 - μεταξύ άλλων, η τετράχρονη οικονομική ύφεση, μια καταιγιστική μείωση των θέσεων βιομηχανικών εργατών, ένα βαθύ νυστέρι στο κράτος πρόνοιας και το δημοσιοϋπαλληλικό προσωπικό, το κύμα αντιδράσεων κατά των μεταναστών εργατών, η αποτυχία της αστυνομικής μεταρρύθμισης και μια πρωτοφανής έξοδος εκτός των πυλών των μεσοαστικών οικογενειών - απλώς επέτειναν το χωρικό apartheid στο μείζον Λος Άντζελες. Καθώς τα ονειρικά χρόνια πλησιάζουν στο τέλος τους, φαίνεται πολύ πιθανό ότι το Λος Άντζελες του 2019 θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει τον δυστοπικό αντίποδα των περισσότερων από τα παραδοσιακά ιδανικά μιας δημοκρατικής μητρόπολης. Αλλά τι είδους δυστοπικό αστικό τοπίο άραγε, αν όχι αυτό του Blade Runner, θα παρήγαγε εντέλει αυτή την ανεξέλεγκτη αύξηση της ανισότητας, της εγκληματικότητας και της κοινωνικής απόγνωσης; [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το κείμενο Beyond Blade Runner: Urban Control - The Ecology of Fear πρωτοδημοσιεύεται το Δεκέμβριο του 1992 στο New Jersey, στην σειρά εκδόσεων του Open Magazine. Παρά τον σκόπιμα κινηματογραφικό τίτλο του αποτελεί άμεση κριτική αντίδραση του Μ. Davis στο νέο πολεοδομικό και χωροταξικό σχέδιο της πόλης του Λος Άντζελες. Υπερβαίνοντας γρήγορα το φιλμ ο Davis, δημιουργεί την αφορμή για μια εις βάθος ανάλυση των συντελούμενων αλλαγών της χωροταξικής πολιτικής στο Λος Άντζελες της νέας χιλιετίας.
Δυο καθοριστικά γεγονότα οδήγησαν στη συγγραφή του κειμένου: οι εχθροπραξίες της άνοιξης του '92 που μεταβάλουν το Λος Αντζελες σε πεδίο μάχης προκαλώντας την επέμβαση τακτικού στο κέντρο της πόλης καθώς και η δημοσίευση του Στρατηγικού Σχεδίου του downtown, της χωροταξικής μελέτης για το πολυεθνικό Λος Αντζελες της Νέας Χιλιετίας. Ο συγγραφέας επικεντρώνει την κριτική του στα εκφυλιστικά αστικά φαινόμενα -την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου και την τεχνητά καλλιεργούμενη υστερία της 'ασφάλειας', που ενισχύει την γκετοποίηση και την ταξική πόλωση.