0
Your Καλαθι
Ο Νίτσε και η φιλοσοφία
Έκπτωση
30%
30%
Περιγραφή
Ο Ζιλ Ντελέζ αγαπούσε τους φιλοσόφους που συμμετείχαν στην ιστορία της φιλοσοφίας, αλλά και που τρόπον τινά ξέφευγαν από αυτή.
Τέτοιοι ήταν ο Σπινόζα, ο Μπερξόν, φιλόσοφοι μιας εύθραυστης συγκρότησης, εμφορούμενοι όμως από ένα ανυπέρβλητο ρεύμα ζωής. Και, βέβαια, τέτοιος ήταν ο Νίτσε. Εξοφλώντας, λοιπόν, τα χρέη του στην ιστορία της φιλοσοφίας, ο γάλλος φιλό-
σοφος θα γράψει τούτο το βαθιά επιδραστικό βιβλίο, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον για τον συγγραφέα του Ζαρατούστρα.
Οι τόσο παρεξηγημένες νιτσεϊκές έννοιες φωτίζονται εδώ υπό ένα απροσδόκητο φως, προβάλλοντας τον Νίτσε ως ένα ριζοσπαστικό παράδειγμα σκέψης πέρα από το κυρίαρχο εγελιανό πρότυπο: η «αιώνια επιστροφή» δεν θα είναι η αναπόφευκτη επιβολή του ίδιου, αλλά η επιστροφή ε κείνου που έχει εκπληρώσει πλήρως το γίγνεσθαί του.
Η «βούληση για δύναμη» δεν θα είναι η φασιστική βαναυσότητα, αλλά η επιλογή της βού λησης ή της σκέψης για καθαρή δημιουργία και κατάφαση.
Μια ανάγνωση συστη ματική αλλά και ερμηνευτικά ευφάνταστη, που χρησιμεύει και ως εισαγωγή στο έργο του Ντελέζ που θα ακολουθήσει.
«Ο φίλος της σοφίας θέλει να υπερβαί νει η ίδια τον εαυτό της και να την υ περ βαίνουν. Είναι βέβαιο ότι ο λαός δεν απατάται πάντα.
Προαισθάνεται την ουσία του φιλοσόφου, την αντι-σοφία του, τον ανηθικισμό του, την α ντίληψή του περί φιλίας. Ταπεινοφροσύνη, φτώχεια, αγνότη τα, ας μαντέ ψουμε το νόημα που παίρ νουν αυτές οι συνετές και ασκητι κές αρετές, όταν ανακτώνται από τη
φιλοσοφία ως νέα δύναμη».
«Η πρακτική διδαχή του Νίτσε είναι ότι η διαφορά είναι ευτύχημα, ότι το πολ λαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο επαρκούν από μόνα τους ως αντικείμενα χαράς. Ότι μόνο η χαρά επιστρέφει».
Τέτοιοι ήταν ο Σπινόζα, ο Μπερξόν, φιλόσοφοι μιας εύθραυστης συγκρότησης, εμφορούμενοι όμως από ένα ανυπέρβλητο ρεύμα ζωής. Και, βέβαια, τέτοιος ήταν ο Νίτσε. Εξοφλώντας, λοιπόν, τα χρέη του στην ιστορία της φιλοσοφίας, ο γάλλος φιλό-
σοφος θα γράψει τούτο το βαθιά επιδραστικό βιβλίο, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον για τον συγγραφέα του Ζαρατούστρα.
Οι τόσο παρεξηγημένες νιτσεϊκές έννοιες φωτίζονται εδώ υπό ένα απροσδόκητο φως, προβάλλοντας τον Νίτσε ως ένα ριζοσπαστικό παράδειγμα σκέψης πέρα από το κυρίαρχο εγελιανό πρότυπο: η «αιώνια επιστροφή» δεν θα είναι η αναπόφευκτη επιβολή του ίδιου, αλλά η επιστροφή ε κείνου που έχει εκπληρώσει πλήρως το γίγνεσθαί του.
Η «βούληση για δύναμη» δεν θα είναι η φασιστική βαναυσότητα, αλλά η επιλογή της βού λησης ή της σκέψης για καθαρή δημιουργία και κατάφαση.
Μια ανάγνωση συστη ματική αλλά και ερμηνευτικά ευφάνταστη, που χρησιμεύει και ως εισαγωγή στο έργο του Ντελέζ που θα ακολουθήσει.
«Ο φίλος της σοφίας θέλει να υπερβαί νει η ίδια τον εαυτό της και να την υ περ βαίνουν. Είναι βέβαιο ότι ο λαός δεν απατάται πάντα.
Προαισθάνεται την ουσία του φιλοσόφου, την αντι-σοφία του, τον ανηθικισμό του, την α ντίληψή του περί φιλίας. Ταπεινοφροσύνη, φτώχεια, αγνότη τα, ας μαντέ ψουμε το νόημα που παίρ νουν αυτές οι συνετές και ασκητι κές αρετές, όταν ανακτώνται από τη
φιλοσοφία ως νέα δύναμη».
«Η πρακτική διδαχή του Νίτσε είναι ότι η διαφορά είναι ευτύχημα, ότι το πολ λαπλό, το γίγνεσθαι, το τυχαίο επαρκούν από μόνα τους ως αντικείμενα χαράς. Ότι μόνο η χαρά επιστρέφει».
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
