Το χιόνι καίει - ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Φεύγοντας για το χιόνι -ποιος θα το πίστευε- είχε πάει κατευθείαν να προστατευτεί από τα διφορούμενα, τις αποχρώσεις, τους συμβιβασμούς που έδιναν τότε στην κοινωνία και τη ζωή της Χιλής το απροσδιόριστο χρώμα του χιλιανού ουρανού, αυτό το θολό που σου φέρνει κάποια αγωνία και σε κάνει να μην καταλαβαίνεις τι ώρα είναι: σούρουπο ή αυγή; Η αρχή ή το τέλος ενός κόσμου;
Εκεί πάνω ξαναβρήκε τις κατακόρυφες γραμμές και την ισορροπία της. Η μοναξιά, ο ήλιος σαν ψυχρολουσία, κι ο ανεπίληπτος ουρανός των Άνδεων την προφύλασσαν από την επιδημία της καθημερινότητας. Μα άραγε δε χρειάζεται στην ευτυχία και κάποια γεύση από «ζύμωση»; Στο κάτω κάτβ, το κρασί, το ψωμί, το τυρί δεν οδηγούν στην αιώνια ζωή μα είναι καλό αντίδοτο στη θλίψη των ημερών. Επειδή προερχόταν από την αλλοίωση στοιχείων και από τη μετρημένη σήψη, αυτά τα τρία συστατικά του πολιτισμού –πουθενά αλλού τόσο εξαίσια όσο στη Χιλή– δεν της άνοιγαν την όρεξη. Κι άρχιζα να αναρωτιέμαι αν αυτή η παθιασμένη αναζήτηση του αμόλυντου δεν κατέληγε σε κάποια πένθιμη ασφυκτική λευκότητα.