Τα άγρια άλογα

Ένα χρόνο πριν την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η τύχη ενώνει στο Καίμπριτζ τέσσερις φοιτητές που τα πεπρωμένα τους πρόκειται να σκορπιστούν μέσα στον κόσμο, την περιπέτεια ή το θάνατο. Οι τρεις απ' αυτούς είναι Άγγλοι, ο ένας Γάλλος. Γάλλος είναι κι ο αφηγητής της ιστορίας, φίλος με τα τέσσερα αυτά πρόσωπα.
Πρέπει να πούμε ότι πρόκειται για τέσσερα αρκετά εξαιρετικά πεπρωμένα: ο ποιητής Σύριλ Κόρτνεϋ θα πεθάνει στη Δουνκέρκη το 1940, αλλά το τρελό και κομμένο πρόωρα ποιητικό έργο του θα του εξασφαλίσει μια επιβίωση, επικίνδυνη για όσους θ' αφεθούν να σαγηνευτούν απ' αυτό. Ο Μπάρυ Ρουτς, νόθος γιος ενός σταβλίτη και μιας αριστοκράτισσας, ονειρεύεται να καταπλήξει την Αγγλία δε θα το επιτύχει, αλλά θα αναγεννιέται συνεχώς από τις στάχτες του. Ο άνθρωπος που ενεργεί στη σκιά, ο Χόρας ΜακΚέυ, θα σταδιοδρομήσει, μυστικός και μοναχικός, στο Υπουργείο Εξωτερικών, μέχρι τα πενήντα του χρόνια, οπότε θ' αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπό του. Ο Γάλλος Ζωρζ Σαβάλ θα χάσει σ' ένα βομβαρδισμό στο Λονδίνο τον μεγάλο έρωτα της ζωής του θα παντρευτεί τη Σάρα, που ρόλος της είναι να σπέρνει γύρω της την αταξία. Ο Ζωρζ Σαβάλ θα μπει στο δημοσιογραφικό κόσμο και θ' αγωνιστεί μέσα στην επικαιρότητα αυτής της Δύσης, όπου η αλήθεια πληγώνει τ' αφτιά.
"Τα Άγρια Άλογα" είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο το ρομαντικό στοιχείο συμβαδίζει συνεχώς με το χρονικό του μεταπολέμου: η κήρυξη του πολέμου το 1939, η Δουνκέρκη, τα γεγονότα της Βουδαπέστης και κατόπιν της Πράγας, ο πόλεμος της Αλγερίας, βαραίνουν αποφασιστικά πάνω στη μοίρα των ηρώων αυτού του βιβλίου, που απελπισμένοι, και χωρίς να το επιτύχουν, θ αγωνιστούν να ξορκίσουν τη δραματική απειλή της εποχής τους.
Το μυθιστόρημα παίρνει τον τίτλο του από ένα ποιητικό, και σχεδόν εξωπραγματικό, όραμα του Ζωρζ Σαβάλ:
«..Μου αρκείν' ανασηκώνω νοερά το παράθυρο, για να ξαναβλέπω το ξέφωτο από το οποίο ανέβαινε, το χάραμα, μια ασημένια πάχνη, τον άσπρο ουρανό πάνω από τα δέντρα και, βόσκοντας στη λαμπερή από την πρωινή δροσιά χλόη, τα πόνεϊ με το μακρύ υγρό τρίχωμά τους, το αστραφτερό σα μετάξι. Έμενα ακίνητος, κοκαλωμένος, εισπνέοντας βαθιά τον παγωμένο αέρα, μέχρι που κάποιο από αυτά με πρόσεχε κι άρχιζε να χλιμιντρίζει. Τότε όλα μαζί γύριζαν τα κεφάλια τους προς το μέρος μου, και, μετά από ένα σύντομο τρεμούλιασμα της χαίτης τους, τρόχαζαν προς τις παρυφές του δάσους, όπου κοντοστέκονταν μερικά δευτερόλεπτα προτού εξαφανιστούν...