Συνομιλίες

(…) Γράφω για να διαφυλάξω. Αλλά η διαφύλαξη δεν είναι μία αρχειοθέτηση στεγνή και πεθαμένη. Κατά βάθος πρόκειται για ατέρμονες μνήμες, μνήμες χωρίς όρια που δε θα αποτελούσαν αναγκαστικά ένα φιλοσοφικό ή λογοτεχνικό έργο, αλλά απλά μία μεγάλη επανάληψη. Αυτό που θαυμάζω στους φιλοσόφους, αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο από ό,τι σε άλλους τελικά, είναι ότι αποπειρώνται να κατασκευάσουν τις πιό οικονομικές κατασκευές για να επαναλαμβάνουν. Τοποθετούνται σε αυτό το σημείο του λόγου, όπου έχει κανείς τη μεγαλύτερη κυριαρχία πάνω στο λόγο, στο λόγο ως πράξη μνήμης, ολόκληρης της μνήμης εκ των προτέρων, πράγμα που επιτρέπει να τυποποιούν με τρόπο οικονομικό το μέγιστο μέρος των πραγμάτων που μπορεί κανείς να λέει ή να σκέπτεται. Με αυτό το νόημα, για μένα, ο φιλόσοφος πρωτ’ απ’ όλα είναι ένας φύλακας της μνήμης• κάποιος που διερωτάται για την αλήθεια, για το είναι, για τη γλώσσα, για να διαφυλάττει, ανάμεσα στην αλήθεια και τη φύλαξη (…) η αλήθεια είναι η φύλαξη, είναι αυτό που επιτρέπει να φυλάττει κανείς, να φυλάγεται. Έτσι ο φιλόσοφος είναι ένας φύλακας, με την πιο ευγενή σημασία του όρου• όχι απλώς ένας φύλακας του θεσμού ή ένας σκύλος-φύλακας, αλλά ο φύλακας της αλήθειας, ο φύλακας αυτού που φυλάγεται, της επιθυμίας για φύλαξη.