0
Your Καλαθι
Δύσκολα χρόνια
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
«Μια ανησυχία σχεδόν αποκλειστικά κοινωνική αποτέλεσε την έμπνευση για το βιβλίο Δύσκολα χρόνια (Hard times, 1854), αφήγημα σχολαστικά διδακτικό, όπου η αίσθηση του πραγματικού εξουδετερώνεται από μια αδέξια ηθικολογική δέσμευση»
Είναι γνωστό στους φίλους της λογοτεχνίας πως ο Κάρολος Ντίκενς σε πολλά μυθιστορήματά του αφήνει να φανεί η μεγάλη του ευαισθησία στην κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του. Ωστόσο στο μυθιστόρημα «Δύσκολα χρόνια» υπάρχει η αίσθηση πως τα μηνύματα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας λειτουργούν σε βάρος του μύθου και της ροής του έργου. Ο Ντίκενς θέλοντας να καυτηριάσει νοοτροπίες και και στάσεις ζωής της Αγγλίας του 19ου αιώνα, στήνει μια ιστορία σε μια βιομηχανική πόλη όπου οι αντιθέσεις και το χάος που χωρίζουν την εργατική και την αστική τάξη γίνεται εξαρχής αντιληπτά.
Ο Ντίκενς δημιουργεί χαρακτήρες απωθητικούς από τη μεριά της άρχουσας τάξης θέλωντας να καταδείξει την εύθυνη της για τη μίζερη ζωή και τη φτώχεια του κόσμου της δουλειάς αλλά και ακόμα και για την περιβαντολογική καταστροφή εως και την αρχιτεκτονική παρακμή των πόλεων της εποχής του. Στον αντίποδα ξεχωρίζουν με σχεδόν ηρωικό τρόπο, χάρη στην στωικότητά με την οποία ανταπεξέρχονται στη φτώχεια και στην ανέχεια οι εργάτριες και οι εργάτες. Από την οπτική γωνία του Ντίκενς οι δεύτεροι παρόλες τις αξεπέραστες δυσκολίες τους είναι ηθικά δικαιωμένοι σε σχέση με τους πρώτους. Οι πρώτοι κοιτούν μονάχα το ατομικό τους συμφέρον και η λογική παραμερίζει κάθε συναίσθημα αποανθρωπίζωντάς τους. Οι δεύτεροι λόγω θέσης στην κοινωνική πυραμίδα είναι σαφώς πιο συλλογικοί, έτοιμοι να συντρέξουν το συνάνθρωπό τους, περισσότερο συναισθηματικοί και άρα περισσότερο άνθρωποι.
Ωστόσο σύμφωνα με την προβληματική του συγγραφέα, ελάχιστες υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν στους εργάτες οι οργανώσεις τους και όσο για τους ηγέτες τους πολλή μικρής εκτίμησης φαίνεται να απολαμβάνουν, καθώς εμφανίζονται σαν κάτι ξένο προς αυτούς με πατερναλιστικές διαθέσεις παρά με γνήσιο ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Ο Ντίκενς δείχνει να προτιμάει μια περισσότερο χριστιανική στάση, όπου η καλυτέρευση του ατόμου με τις δικές του δυνάμεις προηγείται της όποιας κοινωνικής αλλαγής. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους δύο κύριους πρωταγωνιστές που εκπροσωπούν την άρχουσα τάξη, ο ένας έστω και καθυστερημένα (Γκρανγράιντ) αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των αντιλήψεών του, αφού πρώτα αυτές θα δοκιμαστούν και θα χρεοκοπήσουν μέσα στην ίδια του την οικογένοια, οδηγώντας τον έτσι σε αναθεώρηση και αλλαγή στάσης ζωής.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως το έργο «Δύσκολα χρόνια» είναι περισσότερο μια κριτική στον άγριο καπιταλισμό του 19ου αιώνα και λόγω της αγωνίας του συγγραφέα να εστιάσει με τρόπο ξεκάθαρο στην αδικία των καιρών του στερεί από το μυθιστόρημα του την αυτονομία του. Όμως δεν παύει να είναι ένα ανάγνωσμα που διαβάζεται με ενδιαφέρον, κυρίως γιατί ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια εποχή όσο και τόσο μακρυνή, που όμως έχει παρέλθει.
Είναι γνωστό στους φίλους της λογοτεχνίας πως ο Κάρολος Ντίκενς σε πολλά μυθιστορήματά του αφήνει να φανεί η μεγάλη του ευαισθησία στην κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του. Ωστόσο στο μυθιστόρημα «Δύσκολα χρόνια» υπάρχει η αίσθηση πως τα μηνύματα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας λειτουργούν σε βάρος του μύθου και της ροής του έργου. Ο Ντίκενς θέλοντας να καυτηριάσει νοοτροπίες και και στάσεις ζωής της Αγγλίας του 19ου αιώνα, στήνει μια ιστορία σε μια βιομηχανική πόλη όπου οι αντιθέσεις και το χάος που χωρίζουν την εργατική και την αστική τάξη γίνεται εξαρχής αντιληπτά.
Ο Ντίκενς δημιουργεί χαρακτήρες απωθητικούς από τη μεριά της άρχουσας τάξης θέλωντας να καταδείξει την εύθυνη της για τη μίζερη ζωή και τη φτώχεια του κόσμου της δουλειάς αλλά και ακόμα και για την περιβαντολογική καταστροφή εως και την αρχιτεκτονική παρακμή των πόλεων της εποχής του. Στον αντίποδα ξεχωρίζουν με σχεδόν ηρωικό τρόπο, χάρη στην στωικότητά με την οποία ανταπεξέρχονται στη φτώχεια και στην ανέχεια οι εργάτριες και οι εργάτες. Από την οπτική γωνία του Ντίκενς οι δεύτεροι παρόλες τις αξεπέραστες δυσκολίες τους είναι ηθικά δικαιωμένοι σε σχέση με τους πρώτους. Οι πρώτοι κοιτούν μονάχα το ατομικό τους συμφέρον και η λογική παραμερίζει κάθε συναίσθημα αποανθρωπίζωντάς τους. Οι δεύτεροι λόγω θέσης στην κοινωνική πυραμίδα είναι σαφώς πιο συλλογικοί, έτοιμοι να συντρέξουν το συνάνθρωπό τους, περισσότερο συναισθηματικοί και άρα περισσότερο άνθρωποι.
Ωστόσο σύμφωνα με την προβληματική του συγγραφέα, ελάχιστες υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν στους εργάτες οι οργανώσεις τους και όσο για τους ηγέτες τους πολλή μικρής εκτίμησης φαίνεται να απολαμβάνουν, καθώς εμφανίζονται σαν κάτι ξένο προς αυτούς με πατερναλιστικές διαθέσεις παρά με γνήσιο ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Ο Ντίκενς δείχνει να προτιμάει μια περισσότερο χριστιανική στάση, όπου η καλυτέρευση του ατόμου με τις δικές του δυνάμεις προηγείται της όποιας κοινωνικής αλλαγής. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους δύο κύριους πρωταγωνιστές που εκπροσωπούν την άρχουσα τάξη, ο ένας έστω και καθυστερημένα (Γκρανγράιντ) αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των αντιλήψεών του, αφού πρώτα αυτές θα δοκιμαστούν και θα χρεοκοπήσουν μέσα στην ίδια του την οικογένοια, οδηγώντας τον έτσι σε αναθεώρηση και αλλαγή στάσης ζωής.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως το έργο «Δύσκολα χρόνια» είναι περισσότερο μια κριτική στον άγριο καπιταλισμό του 19ου αιώνα και λόγω της αγωνίας του συγγραφέα να εστιάσει με τρόπο ξεκάθαρο στην αδικία των καιρών του στερεί από το μυθιστόρημα του την αυτονομία του. Όμως δεν παύει να είναι ένα ανάγνωσμα που διαβάζεται με ενδιαφέρον, κυρίως γιατί ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια εποχή όσο και τόσο μακρυνή, που όμως έχει παρέλθει.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
