200 βήματα μακριά

200 χρόνια πέρασαν από την Επανάσταση του 1821. Αμέτρητοι οι ήρωες που πρόσφεραν τα πάντα ακόμη και τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό. Αυτούς και άλλους πολλούς ήρωες τιμούμε το 2021 και οφείλουμε να εμπνεόμαστε από το μεγαλειώδες έργο τους. Οφείλουμε να γινόμαστε καθημερινά μιμητές τους στο θάρρος, στην ανδρεία, στην υπομονή, στο κουράγιο, στην αυτοθυσία. Ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας βρίσκεται σε μια δύσκολη και επώδυνη οικονομικά, υγειονομικά και κυρίως ηθικά καμπή της ιστορίας της.

Σήμερα η χώρα μας έχει ανάγκη από συνειδητοποιημένους πολίτες, οι οποίοι να είναι αγωνιστές της προόδου, της ευμάρειας, της ψυχολογικής και ηθικής ανάτασης, της απόδρασης από τα στείρα στερεότυπα της στασιμότητας και της αδυναμίας για την επίλυση των παντοειδών κρίσιμων προβλημάτων, που ωθούν την πατρίδα μας στην τελμάτωση, στην πολύμορφη φθορά και στην μονόπλευρη φτώχεια ή και την ανέχεια.

Σήμερα, που τα πράγματα στη χώρα μας και όχι μόνο είναι τόσο δυσοίωνα, συνυπολογίζοντας και την τόσο επικίνδυνη για την υγεία μας πανδημία, οφείλουμε όλοι μαζί ν’ αγωνιστούμε για την αληθινή ανάπτυξη του ιδανικού της παιδείας, γιατί μόνο αυτή δίνει δυνατές και καίριες απα-ντήσεις στα μεγάλα προβλήματα των ανθρώπων. Όλοι μας οφείλουμε να παλέψουμε για την απελευθέρωση της παιδείας από τα δεσμά του ψέματος και της υποταγής. Όλοι μαζί οφείλουμε να καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια για την απελευθέρωση της παιδείας από τη φυλακή του στείρου οικονομισμού και επαγγελματισμού. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη μόρφωση και την παιδεία μόνο για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ούτε ο νέος έχει ανάγκη την εκπαίδευση μόνο και μόνο για να τον εξοπλίσει με τις «κατάλληλες» για την εξεύρεση εργασίας ικανότητες. Αντίθετα, του είναι απαραίτητη, γιατί συμβάλλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων, γιατί απελευθερώνει από την άγνοια του ίδιου του ανθρώπου και του κόσμου από τις προλήψεις και την άκριτη σκέψη. Αυτός ο ρόλος της μόρφωσης, η αυταξία της, δεν μπορεί να εγκλωβιστεί απλά και μόνο στην προσφορά κάποιων επαγγελματικών δεξιοτήτων. Οι νέοι, και όχι μόνο αυτοί, έχουν ανάγκη την γνώση για την αποτίναξη από κάθε αποξένωση, καταπίεση, κίνδυνο και απειλή και όχι μόνο ως «εφόδιο για δουλειά». Αυτό, άλλωστε, υπογραμμίζει και η λαϊκή θυμοσοφία: «Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».

Όλες αυτές τις σκέψεις παλεύω να τις αποδώσω ποιητικά σε αυτήν την συλλογή μου, επιζητώντας την αποδοχή της ζωής με τις όποιες αντιξοότητές της και των σκληρών αγώνων που οφείλουμε να δώσουμε όλοι μας για την καλυτέρευσή της, τιμώντας τους νεκρούς μας, που πάλεψαν γενναία για να κερδίσουν αυτήν και την ελευθερία. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε όλοι μας με όποια δύναμη διαθέτει ο καθένας, προκειμένου να μη γίνει πραγματικότητα αυτό που τόνισε ο ανυπέρβλητος ποιητής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης, λέγοντας:

«Ήδη σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του».

Χρήστος Ντικμπασάνης