Ο θεριστής της άνοιξης

ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ

Καθένας στέκεται μόνος και ανυποψίαστος
απέναντι στο θάνατο
καθώς τον διαπερνούν οι αχτίδες του ήλιου
Ξαφνικά
πέφτει άσπλαχνα η νύχτα

ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ

Σκεφτικός και μόνος στην παντέρημη πόλη
Μετράω με βήματα αργά και βαριά την απέραντη σιωπή…
Τα μάτια μου δεν σκαλώνουν σε καμία ανθρώπινη φιγούρα .
Τα παπούτσια των ανθρώπων που περπάτησαν
επάνω στις πλάκες των πεζοδρομίων
δεν άφησαν πουθενά τα ίχνη τους
Πέπλο άλλο να κρυφτώ δεν βρίσκω εκτός από την ατέλειωτη μοναξιά.
Άπραγος, στερημένος ,γυμνός από χαρά,
φλέγομαι στην πυρά
που άναψε ο ιός.
Δεν ξέρω αν πιστεύω στην δική μου ζωή
Παίζει μαζί μου κρυφτούλι ολημερίς.
Διάβηκα μέσα της μονοπάτια άβατα και άγρια.
Τώρα δεν ξέρω αν τα ξαναβρώ ,ούτε αν η αγάπη ξαναγυρίσει σε μένα .
Με την λογική του ιού βαδίζω και χάνομαι στο βάθος των δρόμων
που ανοίγονται αμείλικτα μπροστά στο νου και στις σκέψεις μου
καθώς βρίσκομαι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε άψυχους τοίχους.

ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ

Στου ποταμού τις όχθες κάθισα
όλη την ημέρα να μουσκέψω
Οι κλώνοι μου τριγύριζαν
εδώ κι εκεί αδέσποτα
Με βρήκε η νύχτα γυμνό
επάνω στη γέφυρα των ονείρων
Οι κλώνοι μου μαζεύτηκαν ένα πλήθος
προχωρώντας στις Πύλες του Αχέροντα
Πέθαιναν οι κλώνοι από στεναγμούς
Βουτηγμένος στη θλίψη
ξεχάστηκα ο άμοιρος
Πήγε οκτώ το πρωί
Γέμισε η καρδιά μου δροσοστάλες
Πρόσεξα πως δε μου έμεινε στο στόμα
παρά μια λέξη ακόμα
Τίναξα το χώμα από τις παλάμες μου
Κοίταξα με λύπη το ρολόι μου
Ο κόσμος είχε μεσάνυχτα
Αναφώνησα:
-Είναι ώρα για εγκλεισμό!