Άγιοι στην κόλαση

Δεν έμαθα από τα λάθη των άλλων, δεν ήμουν τόσο έξυπνος. Βιαζόμουν να φτάσω στον λάθος προορισμό, δεν είχα και κάπου αλλού να πάω. Ήταν αναπόφευκτο να μην πάρω στον κακό τον δρόμο και την άσωτη ζωή», πιστεύοντας ότι έτσι θα τιμωρούσα με το χειρότερο νόμισμα όσους από την οικογένεια δεν με αγάπησαν, δείχνοντας με το δάχτυλο πού με κατάντησε η πλάτη που μονίμως μου είχαν γυρισμένη και ας προσποιούνταν κάποιοι ότι νοιαζόντουσαν. Μεγάλα λόγια και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ. Τώρα που κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που μου είχε καρφωθεί ότι για όλα τα στραβά έφταιγαν οι άλλοι, είναι αργά. Θυματοποιούσα για χρόνια τον εαυτό μου για να μπαλώσω λάθη επί λαθών που ο ίδιος συνέχιζα να κάνω αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.
Γίνεται ένας εκτελεστής να κάνει δυο φόνους την ίδια στιγμή και να παραδεχτεί τον έναν; Γίνεται ένας κατάδικος να χρεωθεί τον άλλο φόνο χωρίς
να είναι παρών; Τι γίνεται όταν ένας βιβλιοθηκονόμος, ανακαλύπτοντας τον συνδετικό κρίκο αυτών των δυο, βρίσκεται νεκρός; Πώς η νέα υπάλληλος της βιβλιοθήκης βρίσκεται στο ίδιο σημείο όπου βρέθηκε ο προκάτοχός της και κινδυνεύει; Γιατί περνά τη μετεφηβεία και την ενηλικίωσή του στην κόλαση της φυλακής ένας αθώος;