Ψυχαναλυτικές διαδρομές IΙΙ

Η ψυχανάλυση δεν έχει παρά μόνο ένα μέσο λειτουργίας: την ομιλία αυτού ή αυτής που απευθύνεται στον ψυχαναλυτή. Στο ξεκίνημα της υπάρχει η μεταβίβαση για την οποία ο Φρόυντ έλεγε ότι αποτελεί την πραγματική αγάπη και ο Λακάν διευκρινίζει ότι άξονας της είναι «το υποκείμενο που θεωρείται ότι ξέρει». Στην αρχή της βρίσκουμε παράλληλα την «επιθυμία του αναλυτή» που αποφασίζει τα της εισόδου στην ψυχαναλυτική διαδικασία και την κατεύθυνση της.
Η προσφυγή στον μεγάλο Άλλο, η οποία διαφαίνεται στην περίπτωση της υστερίας σε πρώτο πλάνο, είναι η ίδια η συνθήκη της ψυχανάλυσης το υποκείμενο παρουσιάζεται εκεί ως διαιρεμένο. Στην περίπτωση της υστερίας το υποκείμενο του ασυνείδητου εμφανίζεται εύκολα αναγνωρίσιμο, κατά τρόπο παραδειγματικό, στο επίπεδο της σημαίνουσας αλυσίδας όπως αυτή αρθρώνεται σύμφωνα με την επιθυμία του Άλλου
Η προσφορά δημιουργεί το αίτημα, και το άτι ο ψυχαναλυτής προσφέρεται να ακούσει μπορεί να δημιουργήσει ένα αίτημα για ανάλυση από τον ασθενή που πάσχει, το σύμπτωμα του οποίου τροφοδοτεί την έκφραση του προβλήματος του. Επιθυμία και αίτημα συνθέτουν ένα ζεύγος λακανικών εννοιών, η εσωτερική διαλεκτική του οποίου αποκαλύπτεται πολύπλοκη και εγγράφεται στη δομή, εκείνη της γλώσσας.

Περιεχόμενα
Πρόλογος
Covid-19, συστημική κρίση στη Γαλλία και ψυχανάλυση
Λειτουργία και πεδίο του γράμματος στην ψυχανάλυση
Αντονέν Αρτώ: γραφή, σώμα, απόλαυση
Κατασκευή του σώματος και πολλαπλότητα των απολαύσεων
Η θέση του "πρωταρχικού" στη διδασκαλία του Ζακ Λακάν
Το αίτημα και η εισαγωγή στην ψυχανάλυση
Η πολλαπλότητα του χρόνου στη λακανική ψυχαναλυτική πράξη
Για το κενό και για το τίποτε στη διδασκαλία του Ζακ Λακάν
Η λακανική προσέγγιση του πολιτικού: η κρίση του Μάη 1968
Για τη δομή, τις κλινικές δομές και την τελευταία διδασκαλία του Λακάν στον αυτισμό
Επιθυμία, αίτημα και πρωκτική ορμή
Η προβληματική της αγάπης
Από τον τραυματισμό στην ονειροπόληση και στον μποβαρισμό
Το μίσος
Για το πραγματικό "ασυνείδητο" και το αθεράπευτο του "συνθέματος"
Μια κλινική του υποκειμένου