Η περίπτωση Ντομινίκ

«Να, εγώ δεν είμαι όμως όλοι οι άλλοι καμιά φορά, ξυπνώντας, νομίζω πως μου συνέβηκε μια αληθινή ιστορία.
-...Ποιος σ’ έκανε να μην είσαι αληθινός;»
Έτσι άρχισε η θεραπεία. Θεραπεία ενός εφήβου ολότελα χαμένου μέσα σ’ ένα κόσμο χωρίς αναφορές, ιδιαίτερα στο χώρο και στο χρόνο, και που, στην ερημιά του λόγου, ψάχνει για μια συνάντηση που μέσα από αυτήν θα ξαναβρεί τη σειρά του.
Το ενδιαφέρον της εργασίας αυτής βρίσκεται, από τη μια μεριά, στην εξαντλητικότητά της. Η Φρανσουάζ Ντολτό σημειώνει με ακρίβεια καθετί που της λένε, τόσο οι γονείς όσο και το παιδί, και συμπληρώνει έτσι τον φάκελο (μαζί και το πρότυπο σχέδιο) του υλικού που συνοδεύει τη σχέση της μεταβίβασης, σ’ όλη τη διάρκεια μιας ψυχανάλυσης.
Από την άλλη μεριά, βρισκόμαστε εδώ μπροστά σ’ ένα συνταρακτικό ξύπνημα. Ένα αγόρι, που έχει εμφανιστεί σαν ένα αφηρημένο πρόσωπο, σχεδόν σαν φάντασμα, και για το οποίο η φαντασίωση επρόκειτο να μείνει ο μοναδικός νόμος, δέχεται προοδευτικά μια πραγματικότητα, στην οποία επιστρέφει με τη συμπεριφορά του ενώ ξαναβρίσκει ταυτόχρονα τη διανοητική εργασία. Από ένα παιδί, που η μη προσαρμογή του και η «αντικειμενική» απομόνωση λειτουργούσαν σαν οδυνηρή λύση ενός οικογενειακού προβλήματος, ξεπετιέται ένα τραυματισμένο αλλά ανεκτικό υποκείμενο, το οποίο τελικά παίρνεται ως το νήμα της καταγωγής του.