Η όπερα των νεκρών

«Έγραψα για να καταλάβω τον εαυτό μου από υπαρξιακή σκοπιά, αλλά και για να κατανοήσω τη χώρα μου.»

Αουτράν Ντοουράντο

Ο Ντοουράντο με την τραγικότητα και τη στοχαστική σκιαγράφηση χαρακτήρων και κοινωνικών ηθών του Λόρκα και τον υπόγειο σαρκασμό του Ιμπαργκουενγκόιτια, ενορχηστρώνει με αφηγηματική δεξιοτεχνία μια τραγική, μπαρόκ όπερα, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1967 και συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας της UNESCO. Με ροή συναρπαστική, που διαλύει τις βεβαιότητες και μας γεμίζει αμφιβολίες, ανατέμνει τις οικογενειακές σχέσεις της αστικής τάξης, μέσα από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν τη Ροζαλίνα, την πρωταγωνίστρια, αλλά και ολόκληρη την πόλη, ενώ παράλληλα αφήνει να διαβαστούν πίσω απ’ τις γραμμές ακόμα περισσότερα για τη διαιώνιση του πατριαρχικού συστήματος, που ασκεί βαθιά επιρροή στον μικρόκοσμο
κάθε κοινωνίας.

Σταματημένα ρολόγια. Μια έπαυλη σε παρακμή. Σημάδια θανάτου παντού.
Με προίκα το αέναο πένθος για το σκοτεινό παρελθόν των προγόνων της, η Ροζαλίνα ζει απομονωμένη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μίνας Ζεράις. Μοναδική της συντροφιά στον παραλυμένο χωροχρόνο είναι η άλαλη υπηρέτριά της. Η παρουσία των νεκρών και η αδυναμία διαφυγής από την οικογενειακή κληρονομιά διαποτίζουν τη ζωή του σπιτιού. Την απόλυτη σιωπή που κυριαρχεί στα σκονισμένα δωμάτια θα σπάσει ένας αγενής και δόλιος τύπος που μιλάει «ανακατεύοντας την πραγματικότητα με τα ψέματα, με την ευκολία με την οποία αναπνέουν οι άλλοι». Ο Ζουζέ Φελισιάνου θα μπει σταδιακά στο αινιγματικό σύμπαν της έπαυλης και της ζωής της Ροζαλίνας.
Ο Βραζιλιάνος συγγραφέας, με γλώσσα επηρεασμένη, όπως έλεγε κι ο ίδιος, από τους τροπικούς, ικανοποιεί τον λογοτεχνικό ουρανίσκο του αναγνώστη που προσέχει τη λεπτομέρεια σε κάθε σελίδα, προσφέροντας μια κριτική ανάλυση των οικογενειακών σχέσεων, της παρακμής και της απομόνωσης, «ως μεταφορά (και) για την ίδια τη βραζιλιάνικη κοινωνία, παγιδευμένη ανάμεσα στη νεωτερικότητα και το βάρος των ιστορικών της κληρονομιών» (Inteligencia Humana).