Φωτεινά παράθυρα

Η πέτρα
Την έβλεπα στην κορυφή του λόφου
την πέτρα τη μεγάλη
γκρίζα, βαριά, ακίνητη.
Όλη η ζωή εκεί.
Παιδομάνι
ανέβαινε στο λόφο
κάθε μέρα.
Καθόταν κι έβλεπε
τον κάμπο
τα χωριά
τον ελαιώνα.
Ήταν ωραίο σημείο η Πέτρα.
Τώρα την σπάσαν.
Τα κομμάτια της μοιράστηκαν
σε σπίτια, πεζούλες κι αυλές.
Χάθηκε.
Δεν υπήρχε πια ούτε το παιδομάνι
ν’ ανηφορίζει για το λόφο.
Έφυγε μαζί κι όλη η ομορφιά
που είχε εκεί ψηλά,
στη Πέτρα.

...Μία αίσθηση γης, χωριού, φύσης, στοιχειακά ψήγματα που σημαδεύουν την ενηλικίωση σαν τα ψιχουλάκια ενός Κοντορεβυθούλη, που ακόμα κι αν τα πουλιά τα φάνε, το κελάηδισμά τους σημα- τοδοτεί μια για πάντα τη γεωγραφία του εσωτερι- κού της κόσμου. Φτιάχνει έναν αλάνθαστο χάρτη πορείας. Όλγα Μοσχοχωρίτου [συγγραφέας-δικηγόρος-θεατρολόγος]
...Μία αίσθηση γης, χωριού, φύσης, στοιχειακά
ψήγματα που σημαδεύουν την ενηλικίωση σαν τα
ψιχουλάκια ενός Κοντορεβυθούλη, που ακόμα κι
αν τα πουλιά τα φάνε, το κελάηδισμά τους σημα-
τοδοτεί μια για πάντα τη γεωγραφία του εσωτερι-
κού της κόσμου. Φτιάχνει έναν αλάνθαστο χάρτη
πορείας. Γήινος κόσμος, με φτερά αετού και αστέ-
ρια τη νύχτα. Τα πόδια στη γη, τα μάτια ψηλά
και τα χέρια απλωμένα στο άπειρο...