Ημερολόγιο ενός πολεμιστή του Όχι

Σεμνός, εξαιρετικά ήρεμος άνθρωπος, θυμόσοφος, αγαπητός σε όσους τον γνώρισαν, μα και βασανισμένος από μικρό παιδί.
Ποτέ δεν υπήρξε ο τύπος του "παλικαρά", ούτε του άρεσε να μιλά για ηρωισμούς και κατορθώματα κι ας μπλέχτηκε στη δίνη θυελλωδών καταστάσεων και συγκρούσεων που ανέδειξαν για πολλούς ανθρώπους ένα άλλο πρόσωπο, έναν πολύ αλλιώτικο απ' τον συνηθισμένο τους καθημερινό και σε συνθήκες ειρήνης χαρακτήρα σφραγίζοντας ανεξίτηλα την ψυχή τους.
Τέτοιος ήταν ο πατέρας μου, Σπύρος Ντουντουλάκης (1915-1995)
Γεννήθηκε το 1915 στα Νέα Ρούματα Κυδωνιάς. Πατέρα δεν γνώρισε τον έχασε. Ο παππούς μου ο Ντουντουλοκωστής από τα Νέα Ρούματα πέθανε 33 ετών από δηλητηριώδη μανίτη, όταν ο πατέρας μου ήταν τριών ετών κι ο αδερφός του δυο.
Γλίτωσε από σφαίρες και κακουχίες, ως εθελοντής μακεδονομάχος για ένα διάστημα, μα έφυγε τόσο νέος και τόσο παράξενα σε καιρό ειρήνης...
Είχε κάνει ο παππούς και μια διετία στο ρώσικο μοναστήρι στον Άθω, απ' όπου μας άφησε ως ενθύμιο μαζί με μια και μόνη φωτογραφία του, ένα χειρόγραφο βιβλίο προσευχών και παρεμφερών καλλιγραφικών σημειώσεών του στην γαλλική και εν μέρει στην ρωσική γλώσσα...