Θωμάς Φανουράκης

[...]Τα πρώτα χρόνια του πολέμου, ο Θωμάς δεν είχε ακόμα αποφασίσει τι ήταν πρώτα, ποιητής ή ζωγράφος. Οι ποιητές επέμεναν ότι ήταν ζωγράφος· οι ζωγράφοι ότι ήταν ποιητής. Ίσως να έβλεπε πως σαν ποιητής δεν θα επιβίωνε στην Κατοχή. Ίσως, πάλι, να αισθάνθηκε ότι η εμμονή του στη μορφή θα τον κρατούσε πολύ περιορισμένον στον στίχο. Σε κάποιο σημείο, πρέπει να ένιωσε ότι η μαεστρία του στα παραδοσιακά μέτρα δεν του άφηνε περιθώριο για εκπλήξεις στο περιεχόμενο -πως ό,τι έγραφε ανήκε σ' έναν χρόνο που είχε παρέλθει. Με το τέλος του πολέμου, συμπαρατάχθηκε με τους ποιητές- ήταν πάνω απ' όλα ζωγράφος.
Πολλές από τις καλύτερες ακουαρέλες του Θωμά ήταν ζωγραφισμένες σε φτηνό χαρτί που ξεθώριαζε με τον χρόνο. Μερικές εξαφανίστηκαν σε σοφίτες, σε κάποιο μακρινό μέρος της γης, ή έγιναν βορά των ζωυφίων. Αυτό κάνει δύσκολη μια συνολική αποτίμηση της δουλειά του στην ακουαρέλα. Ξέρουμε ότι ο Θωμάς πολλές από αυτές τις εκτιμούσε πολύ, όπως το Γυναικείο κεφάλι του 1944, που αρνήθηκε να το πουλήσει. «Οι ακουαρέλες είναι ζήτημα τύχης», έλεγε. «Όμως, όσο περισσότερες κάνεις, τόσο πιο τυχερός γίνεσαι.» Όταν ένα μέσο έπαυε να του προσφέρει εκπλήξεις, συχνά το εγκατέλειπε.[...]

Τσέλη Ντουράν