Emily L.

Έχω ξεχάσει τις λέξεις για να σας το πω. Τις ήξερα, μα τις ξέχασα. Σας γράφω μέσα στη λησμονιά τους. Παρά τα φαινόμενα, δεν είμαι από τις γυναίκες που παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στον έρωτα ενός μόνο πλάσματος, έστω κι αν είναι το πιο αγαπητό στον κόσμο. Ανήκω στους άπιστους. Θάθελα να ξανάβρισκα τις λέξεις που έβαλα κατά μέρος για να σας το πω αυτό. Και να, κάποιες μου ξανάρχονται. Θάθελα να σας πω αυτό που πιστεύω, ότι πρέπει πάντα να κρατά κανείς για τον εαυτό του να, ξαναβρίσκω τη λέξη, έναν τόπο, ένα είδος προσωπικό τόπο, αυτό είναι, όπου να είναι μόνος του και ν' αγαπά. Ν' αγαπά άγνωστο τι, ποιόν, πώς και για πόσον καιρό. Για ν' αγαπά, να που όλες οι λέξεις μου ξανάρχονται ξαφνικά... για να κρατά μέσα του μια θέση για την αναμονή του έρωτα, ενός έρωτα χωρίς κανέναν ακόμα ίσως, μα γι' αυτό και μόνο γι' αυτό, για τον έρωτα. Ήθελα να σας πω πως υπήρξατε αυτή η αναμονή. Γίνατε, εσείς μόνο, η εξωτερκή όψη της ζωής μου, αυτή που δε βλέπω πότε, και θα μείνετε έτσι στην κατάσταση του άγνωρου από μένα, κι αυτό ώς το θάνατό μου. Μη μου απαντήσετε ποτέ. Μη διατηρήσετε την ελπίδα να με δείτε, σας παρακαλώ.