Οδός Αιόλου

Με την οδό Αιόλου με συνδέουν ευτυχισμένες παιδικές και νεανικές αναμνήσεις. Το μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών του Τσοκά στην Αιόλου 82-86 (μοναδικό στο είδος του στην παλιά Αθήνα) ήταν ο παράδεισός μου, ο χώρος που λάτρευα να περιφέρομαι χαζεύοντας τα αναρίθμητα παιχνίδια που υπήρχαν όχι μόνο στις προθήκες και στα ράφια, αλλά ακόμη και κρεμασμένα από την οροφή. Όλα αυτά στην παιδική φαντασία μου έπαιρναν συναρπαστικές διαστάσεις.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Τσοκάς, οι γιορτινές παράγκες της Αιόλου, ο Ροδίτης έγιναν παρελθόν. Μακρινό, δυστυχώς, παρελθόν. Αλλά οι αναμνήσεις έμειναν ζωντανές και πάντα υπολόγιζα να ξαναζωντανέψω την παλιά Αιόλου, γράφοντας γι' αυτήν. Έτσι άρχισα να συγκεντρώνω αναμνήσεις, στοιχεία και ό,τι άλλο σχετικό υλικό συναντούσα για την Αιόλου. Αλλά, όπως συνήθως μου συμβαίνει, η προσπάθειά μου αυτή κυλούσε με αγρούς ρυθμούς, καθώς στο μεταξύ κάποια άλλη επείγουσα εργασία ανέκυπτε. Το υλικό συγκεντρωνόταν λοιπόν για να φυλαχτεί (και σχεδόν να λησμονηθεί) σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου...