Μείνε για λίγο όταν θα έχουν φύγει όλοι

Τέλη της δεκαετίας του '90. Ο νεαρός Νίκος απολύεται από το στρατό και προσλαμβάνεται σε μεγάλη εταιρεία. Γρήγορα παρασύρεται από τους ρυθμούς της και συνειδητοποιεί πως για να επιβιώσει θα πρέπει να λερώσει τα χέρια του: μεταφορά μαύρου χρήματος, εξυπηρέτηση πολιτικών προσώπων, κουκούλωμα εργατικών ατυχημάτων, "στήσιμο" διαγωνισμών. Απομονώνεται από φίλους και παρέες και, καθώς η πρώτη σκόνη των ολυμπιακών έργων αρχίζει να σηκώνεται, ο Νίκος ψάχνει απεγνωσμένα για διέξοδο. Αναπολεί τις φοιτητικές του παρέες, τη Χορωδία του Πανεπιστημίου Αθηνών στον 4ο όροφο της περίφημης Λέσχης στην Ιπποκράτους, τον πρώτο του έρωτα, τα τραγούδια τους, τις συναυλίες τους, τα ταξίδια, τις εξορμήσεις στα βουνά και στη φύση, τις αναζητήσεις τους.

Σαν σεισμός που επίκειται, η κατάθλιψη εμφανίζει τα πρώτα σημάδια της. Όσο περισσότερο βυθίζεται στη συνειδησιακή του κόλαση τόσο περισσότερο νιώθει εγκλωβισμένος· η οργή συσσωρεύεται, η θλίψη μεγαλώνει, το στρες γιγαντώνεται.

Σε αυτήν τη σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων θα παλέψει μόνος του ή θα βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει, σε αυτό τον πόλεμο του κυνισμού με τη φαντασία θα βγει νικητής ή ηττημένος και επικίνδυνος;


Ένα βιβλίο για μια γενιά που δεν θέλησε να αλλάξει τον κόσμο αλλά να τον κατακτήσει, που δεν βρήκε ακόμη το βηματισμό της, που δεν συγκρούστηκε όταν έπρεπε, που αγάπησε πολύ το κέντρο της Αθήνας αλλά αναζήτησε τον εαυτό της σε άγνωστες και ανεξερεύνητες γωνιές της ελληνικής φύσης, που σπούδασε και ταξίδεψε στον κόσμο, αλλά κυρίως για μια γενιά που - πολλοί λένε- είναι η τελευταία που ονειρεύτηκε.