Ο τελευταίος φύλακας

Το 1906 ο Γιώργης Μπάκας, βαρκάρης στα τουρκοκρατούμενα Γιάννενα, ορκίζεται ελευθερωτής στους κόλπους της Ηπειρωτικής Εταιρείας. Αποστολή του, να μεταφέρει όπλα με σκοπό την προπαρασκευή της υπαίθρου για την απελευθέρωση. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο γιος του, Ανδρέας, δάσκαλος σε χωριό της Ηπείρου, οπλίζει το Μάνλιχερ και περιμένει τους Ιταλούς την ώρα που οι συμπολεμιστές του, σύμφωνα με το σχέδιο, εγκαταλείπουν την παραμεθόριο. Αποστολή του, να διασφαλίσει την υποχώρησή τους. Το 1947 ο πρωτότοκος γιος του Ανδρέα οπλίζει κι αυτός το δικό του τουφέκι, ενώ η μητέρα του αναγκάζεται να στραφεί σε ξένα όπλα. Όλοι καλούνται να ελευθερώσουν τη γη τους, να υπερασπιστούν το σπίτι τους, να τιμήσουν ή να προδώσουν τους όρκους τους. Τι είναι όμως αυτό βαθιά μέσα τους που τους οπλίζει;

Εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες και βασισμένο σε δεκάδες γραπτές μαρτυρίες, το μυθιστόρημα αυτό καταπιάνεται με την άγνωστη, τόσο ιστορικά όσο και λογοτεχνικά, δράση της Ηπειρωτικής Εταιρείας, στις αρχές του 20ού αιώνα, αλλά και με τις πρώτες δεκατέσσερις ημέρες της ιταλικής εισβολής του 1940 και την αντίσταση στο Καλπάκι, για να καταλήξει στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου.

Κριτικές

"...Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Οικονόμου διακρίνεται για τη στιβαρή γραφή του, όπου τίποτα δεν είναι υπερβολικό και πουθενά δεν παρουσιάζονται κοιλιές και αμήχανες καμπύλες. Δεν λείπουν οι κορυφώσεις, οι μικρές ήττες και οι μεγάλες απογοητεύσεις, καθώς και τα διλήμματα που θέτουν τους χαρακτήρες μπροστά στις προκλήσεις των καιρών, προκλήσεις ικανές να αποδείξουν τη συνείδησή τους. Η ιστορική εξακρίβωση, στην οποία προέβη ο συγγραφέας, τον βοήθησε να θεμελιώσει γερά όχι μόνο τα γεγονότα και τα πραγματικά πρόσωπα, αλλά και να πείσει για την ατμόσφαιρα, ώστε να συνεχίσει την παράδοση του ρεαλιστικού ιστορικού μυθιστορήματος."
―Γιώργος Περαντωνάκης, Book Press



"...το μυθιστόρημα του Δημήτρη Οικονόμου αποτελεί ένα μυθοπλαστικό δοκίμιο για το σήμερα αλλά και για το χθες, για όλη την ιστορική πορεία της Ελλάδας. Ο συγγραφέας, προς τιμήν του, πουθενά δεν ηθικολογεί, δεν φιλοσοφεί, δεν γίνεται διδακτικός. Αφήνει τα γεγονότα και την αφήγηση να δείξουν και τον αναγνώστη να σκεφτεί, αφού έχει τελειώσει το βιβλίο κι αφού έχει βγει από τη δράση και την ταύτιση με τους ήρωες."
―Γιάννης Παπαγιάννης, Fractal