Έτσι έγινε...

[...] Και άρχισε να χαράζει η 19η Ιουλίου. Σηκωθήκαμε όλοι, σαν να μας είχε πει μια φωνή «πάμε, τώρα!». Πιάσαμε
τα τουφέκια και τα πυρομαχικά. Έπειτα ανεβήκαμε για να φορτώσουμε το πολυβόλο και τις γεμιστήρες με τις
σφαίρες. Δύο μεγάλα φορτηγά μας περίμεναν, επιταγμένα από κοντινά εργοστάσια. Μας περικύκλωσαν ομάδες
συντρόφων, όλοι καλά οπλισμένοι. Από αυτούς, επιλέξαμε μόνο καμιά εικοσαριά για να μας συνοδεύσουν. Οι
υπόλοιποι διασκορπίστηκαν προς τους στόχους τους στη Συνοικία. Η μέρα προχωρούσε γρήγορα και η προσοχή μας
ήταν στραμμένη στις σειρήνες. Εν τω μεταξύ, ο Sanz και ο Ortiz τοποθετούσαν το πολυβόλο στο πίσω μέρος ενός
φορτηγού. Οι υπόλοιποι φόρτωναν και έλεγχαν τα τουφέκια τους.
Οι δρόμοι γύρω από το γήπεδο της Jupiter γέμιζαν σιγά-σιγά με κόσμο, που επίσης έβγαινε στα παράθυρα, τα
μπαλκόνια και τις ταράτσες. Έφτασε ο πρώτος σύνδεσμος να μας πει ότι η Επιτροπή Άμυνας του Sans [Sants] είχε
ενημερώσει τηλεφωνικά πως οι στρατιώτες είχαν ήδη αρχίσει να βγαίνουν στον δρόμο. Σύντομα ακούστηκαν οι
ειδοποιήσεις από μερικές σειρήνες, παρατεταμένοι και διαρκείς ήχοι «ουυυυυυ...», που σταδιακά γενικεύονταν.
Όλοι πάνω στα φορτηγά, με τα τουφέκια ψηλά, φωνάζοντας «Ζήτω η CNT και η FAI!», που με ενθουσιασμό
επαναλάμβαναν όσοι μας παρακολουθούσαν, ξεκινήσαμε την πορεία μας αργά και προσεκτικά προς την πόλη, με
πρώτο στόχο την Περιφερειακή Επιτροπή της CNT, στην οδό Mercaders.
Ήταν μια μεγάλη πορεία, που μπορούσε να είναι επικίνδυνη για εμάς· αλλά είχε υπολογιστεί πολύ καλά για το
ψυχολογικό της αποτέλεσμα, καθώς μεγάλο μέρος της πόλης θα έβλεπε με ανοιχτά, έκπληκτα μάτια ότι οι πιο
σημαντικοί αγωνιστές της CNT έβγαιναν στους δρόμους για τη μάχη.