Ο παράδεισος δεν ξεχνιέται

Ο Αριστείδης, ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους που ονομάζονται "απλοί" και περνάνε καθημερινά δίπλα μας απαρατήρητοι, προσπάθησε σ' όλη τη μέχρι τώρα ζωή του να ισορροπεί, όσο μπορούσε καλύτερα, μεταξύ των αδυναμιών του χαρακτήρα του και των εργασιακών και οικογενειακών του καθηκόντων. Μπαίνοντας όμως στη μέση ηλικία και διαπιστώνοντας την ολοένα αυξανόμενη, διαβρωτική επίδραση του χρόνου στο σώμα και στην ψυχή του, αρχίζει να καταλαμβάνεται από φόβους και έμμονες σκέψεις για την αξία της ζωής, για το πώς θα καταντήσει στα γηρατειά.

Νιώθει πως τα ψέματα τελείωσαν, πως έφτασε πια στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής του και πρέπει να αποφασίσει ποιον δρόμο θα τραβήξει από δω και πέρα, για να πορευθεί προς το αβέβαιο μέλλον του. Το δίλημμα είναι σαφές. Ή θα εξακολουθήσει να αυτοεγκαταλείπεται στο ρεύμα της απαισιοδοξίας επιταχύνοντας την πορεία της φθοράς, ή θα αλλάξει ριζικά, ολοκληρωτικά και λυτρωτικά δημιουργώντας έναν νέο Αριστείδη. Το τίμημα της αλλαγής βαρύ. Απαιτείται ο θάνατος του παλιού Αριστείδη, με όσο πόνο και κόπο αυτός συνεπάγεται.
Θα τα καταφέρει;


Για άλλη μια φορά μια Ιθάκη προσμένει κάποιον Οδυσσέα. Μέσα από την αγωνιώδη πορεία του Αριστείδη στους λαβυρίνθους των πραγμάτων και των ιδεών επιβεβαιώνεται η παντοδύναμη αρχή: Καλά είναι να ξέρεις πού πας, αλλά καλύτερα ακόμη να ξέρεις, πως θα φτάσεις εκεί...