Το φεγγάρι των καταραμένων

Το έργο διαδραματίζεται στο Κονέκτικατ, στο σπίτι του σέμπρου (ενοικιαστή γης) Φιλ Χόγκαν, απ' το μεσημέρι κάποιας μέρας, στις αρχές του Σεπτέμβρη 1923, ώς τα ξημερώματα της επόμενης.

Το σπίτι δεν είναι, για να το πούμε απλά, κανένα σπουδαίο δείγμα αρχιτεκτονικής της Νέας Αγγλίας -τόσο τέλεια τοποθετημένο στο φυσικό του περιβάλλον ώστε να φαντάζει ως αρμονικό τμήμα του τοπίου, ριζωμένο στη γη- μα έχει "εμφυτευτεί" στην τωρινή του θέση και την εποπτεύει. Ένα πράμα παλιοκαιρισμένο, φτιαγμένο με τάβλες, σαν κουτί, με σανιδένια στέγη και καπνοδόχο από τούβλα, προεξέχει κάπου ένα μέτρο επάνω απ' το έδαφος με στρώματα από καδρόνια. Υπάρχουν δυο παράθυρα στο κάτω πάτωμα απ' αυτή την πλευρά του σπιτιού που βλέπει μπροστά, κι ένα παράθυρο στο πάνω πάτωμα. Τα παράθυρα αυτά δεν έχουν παντζούρια, κουρτίνες, ή στορ. Τουλάχιστον ένα τζάμι λείπει απ' το καθένα, και τη θέση του έχει πάρει ένα τετράγωνο χαρτόνι. (...) Το χειρότερο σ' αυτό το σπίτι είναι ότι, στα δεξιά του, έχει προστεθεί εκ των υστέρων ένα μονόροφο δωμάτιο. Κάπου δώδεκα πόδια μάκρος και έξι ύψος, το δωμάτιο αυτό, που είναι η κρεβατοκάμαρα της Τζόσι Χόγκαν, είναι φανερό ότι φτιάχτηκε απ' τους ίδιους τους ένοικους. Οι τοίχοι του κι η γερτή στέγη του είναι καλυμμένα με πισσόχαρτο, ξεθωριασμένο στο χρώμα, που έχει πάρει μια σκούρα γκρίζα απόχρωση.