Ο 21ος αιώνας του Κ. Π. Καβάφη

Ο ελληνισμός είναι πολιτισμική υπερδύναμη. Στη διάρκεια ενός μόνον αιώνα ανέδειξε τουλάχιστον επτά μείζονες ποιητές: Παλαμά, Σεφέρη, Σικελιανό, Ρίτσο, Ελύτη, Βάρναλη, Καβάφη. Καβάφη; Συγκαταλέγεται στους μείζονες δικαίως ή είναι υπερεκτιμημένος, όπως υποστηρίζει ο Κώστας Κουτσουρέλης στο δοκίμιό του;
Προσωπικά, θεωρώ ότι όχι μόνο δικαίως συγκαταλέγεται, αλλά, παρά ταύτα, είναι και υποτιμημένος. Χάρις σε ένα υποβόσκον ταλέντο και στην επίμονη επεξεργασία του, από ασχημόπαπο μετατρέπεται σε κύκνο της ποιήσεως. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα πρωτότυπα εισάγοντας στην ελληνική ποίηση το αγγλικό φλέγμα και αποδεικνύει πόσο κατάλληλη είναι η ειρωνεία για την καταγγελία της παρακμής και της φθοράς. Παρουσιάζει έργο μεγάλου νοηματικού βάθους σε πολιτικό, φιλοσοφικό, κοινωνικό, ερωτικό επίπεδο, εξατομικευμένο και πανανθρώπινο και ταυτοχρόνως εθνικό. Είναι ο μοναδικός Νεοέλληνας ποιητής ο οποίος αντιλαμβάνεται και αναδεικνύει τη σημασία της ηγεσίας και του στρατηγικού νου προς υπεράσπιση των δικαίων μας.
Η μόνη σχέση του Καβάφη με την παρακμή και τη φθορά: είναι πολέμιός τους. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ευτυχής. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να διαφυλάξει την προσωπικότητά του. Δεν υπάρχει προδιαγεγραμμένη ήττα αν αγωνιστεί. Αλλά και αν ηττηθεί, πάλι αξιοπρεπής μπορεί να παραμείνει.
Αξιοπρέπεια και αισιοδοξία είναι η πεμπτουσία του έργου του. Είναι οι χαραγματιές στην πανοπλία της παρακμής και της απαισιοδοξίας. Αυτές προτείνει ο Καβάφης ως στάση ζωής. Όχι την πανοπλία. Διανύουμε ήδη τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Είναι καιρός να κατανοήσουμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο Καβάφης είναι μείζων.