Τα στοιχειώδη σωματίδια

....

Αν το βιβλίο του Ουελμπέκ ήταν καθρέφτης ο δυτικός κόσμος θα αντίκριζε τον άρρωστο εαυτό του!
Όλη η ηθική κατάπτωση, η συναισθηματική αναπηρία, η αποξένωση και ο αδηφάγος ατομισμός της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας δίνεται ανάγλυφα μέσα από την ιστορία δύο ετεροθαλών αδερφών – που σίγουρα κρύβουν μέσα στις ιστορίες τους πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Ουελμπέκ – οι οποίοι αποτελούν ο ένας το φωτογραφικό αρνητικό του άλλου ή ακόμα καλύτερα την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Όπου νόμισμα ας νοηθεί εδώ ο ανάπηρος ψυχισμός τους που δεν μπορεί και άλλες φορές αρνείται πεισματικά να ανοιχθεί στον κόσμο. Μεγαλωμένα και τα δυο με παππούδες και γιαγιάδες έχουν στερηθεί της πατρικής και κυρίως της μητρικής αγάπης και ενδιαφέροντος πληρώνοντας πολύ ακριβά το κίνημα της ελευθεριότητας και της σεξουαλικής επανάστασης της δεκαετίας ΄60 και ΄70, όταν οι γονείς τους ενδίδοντας στα καινοφανή κελεύσματα της εποχής αποστασιοποιούνται από οποιαδήποτε κοινωνική και αστική σύμβαση και ευθύνη ακόμα και απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά. Ένα παράδειγμα ότι το κίνημα των χίπις και των παιδιών των λουλουδιών δεν ήταν για κάποιους τόσο αφελές και αθώο.
Τα αδέρφια ωριμάζουν – αν ωριμάζουν! – διαμορφώνοντας κλειστούς και εσωστρεφείς χαρακτήρες με πολλά στοιχεία ψυχοπαθογένειας. Ο ένας, από έφηβος ακόμη, αναζητά να καλύψει το ψυχικό του κενό στα βιβλία και την επιστήμη και αποφεύγει με τη σειρά του οποιαδήποτε δέσμευση και σχέση με οποιονδήποτε
( ακόμα και η σχέση του με τον αδερφό του είναι προβληματική), ενώ ο άλλος καλύπτει τις ελλείψεις του μέσω της καταφυγής σε τόπους οργανωμένης ομαδογαμίας ή ελευθερογαμίας, συγχέοντας ευτυχία και σεξουαλική ικανοποίηση. Σταδιακά και απρόβλεπτα και οι δυο θα ανακαλύψουν κάποιους ανθρώπους που δείχνουν ένα γνήσιο ενδιαφέρον γι’ αυτούς αλλά αλίμονο η μοίρα θα έχει άλλα σχέδια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μυθιστόρημα που προκαλεί βαθιά εντύπωση αλλά και πραγματική απόγνωση. Ο σ. αποφεύγει ωραιοποιήσεις, δικαιολογίες και στρογγυλοποιήσεις. Ο λόγος του είναι βαθιά καταγγελτικός, το ύφος του προβοκατίφ και κυνικά ρεαλιστικό, αληθινά δεν χαρίζεται πουθενά. Από τη μια, υπάρχουν σελίδες μέσα στο μυθιστόρημα που πιθανώς θα μπορούσαν να «κοσμήσουν» οποιοδήποτε πορνοπεριοδικό της σειράς αλλά και άλλες που ανατέμνουν με τόση ζέση τη σύγχρονη αποσαθρωμένη δυτική ψυχή που δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορο. Από την άλλη, οι ήρωες του βιβλίου, που σκιαγραφούνται με τόση γνώση και τέχνη, αναμετριούνται συνεχώς με τη φθορά, το θάνατο, την άβυσσο των συναισθημάτων και το άξενο των αστικών τοπίων, ώστε να φαντάζουν απίστευτα αληθινοί για όσους δεν κλείνουν τα μάτια μπροστά στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με έναν προικισμένο συγγραφέα. Η μεγάλη του μαεστρία ωστόσο είναι – κατά τη γνώμη μου – το πώς ασυναίσθητα στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου το μυθιστόρημα γλιστρά απαλά από το πεδίο του κοινωνικού στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας, όπου ανατέλλει στον ορίζοντα ένα νέο είδος ανθρώπου βασισμένο στις επιστημονικές μελέτες του ενός αδερφού. Κατά το σ. ο παλιός άνθρωπος είναι καταδικασμένος και πρέπει να πεθάνει. Το είπαμε και παραπάνω: ο Ουελμπέκ δεν είναι διατεθειμένος να χαριστεί σε κανέναν!
Το μυθιστόρημα αποτελεί ομολογουμένως ένα αξιοπρόσεκτο αλλά και σπάνιο συγγραφικό κατόρθωμα. Σίγουρα θα αναζητήσω και άλλα βιβλία του…

ενδιαφερον βιβλιο
το πρωτο του συγγραφεα
που διαβασα και θα ηθελα
να διαβασω οτι εχει γραψει
(αυτο νομιζω ειναι επιτυχια)