Unplugged. Χωρίς "Βύσμα": Αυτοβιογραφικές σημειώσεις ενός εφέδρου λοχία

Στην εποχή της "γενικευμένης ευμάρειας", όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, κατά την οποία ο Στρατός έχει μεταμορφωθεί σε "κολέγιο", τι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει το χρονικό μίας ακόμα στρατιωτικής θρησκείας; Ο συγγραφέας δεν τρέφει αυταπάτες ότι απαντά εξαντλητικά στο ερώτημα. Ωστόσο, μέσα από την αφήγησή του -που αποτελεί, στο μεγαλύτερο μέρος της, συστηματοποίηση σημειώσεων που γράφτηκαν στη σκοπιά- θέτει ως ελάχιστη φιλοδοξία του να αποδομήσει διαδεδομένες αυταπάτες και να χλευάσει βολικά κλισέ τα οποία εξακολουθούν να αναπαράγονται από ανθρώπους που δεν έχουν εκγυμνασθεί να βλέπουν εκείθεν της βιτρίνας. Διότι παρά τις εξωραϊστικές θριαμβολογίες περί "κολεγίων", η στρατιωτική θητεία παραμένει μέχρι σήμερα μία δοκιμασία οδυνηρή για τον φαντάρο που δεν διαθέτει "υψηλές γνωριμίες" και δεν είναι εφοδιασμένος με τα κατάλληλα "βύσματα": αποτελεί, τρόπον τινά, μία prova generalle για την εσωτερίκευση της εξουσίας, την εξιδανίκευση του ατομικού συμφέροντος και τη νομιμοποίηση των κοινωνικών διακρίσεων, που θα συναντήσει στον μετέπειτα ακαδημαϊκό βίο του. Κατά συνέπεια, το Unplugged πρέπει να διαβαστεί ως εγχειρίδιο οδηγιών προς ανυποψίαστους νεήλυδες και ως μήνυση εναντίον παντός αξιωματικού ανεύθυνου. Πάνω απ' όλα, όμως, το Unplugged οφείλει να διαβαστεί ως απολογία υπέρ του ανώνυμου φαντάρου -του λησμονημένου σε κάποιο φυλάκιο της παραμεθορίου, του στοιχειωμένου στην πιο σκοτεινή σκοπιά του τάγματός του- που δεν του επιτρέπεται να ελπίζει παρά μονάχα σε ένα πράγμα: την απόλυσή του.

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)