Θλάση καρδιάς Α’ βαθμού

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ


Δεν είναι τίποτα το ίδιο μέσα στην ομίχλη
όπου έχασα το χρώμα μου.
Τροχός από σκουριά ο άνυδρος ο Αύγουστος
μιας χρονιάς παρατεταμένης ξηρασίας.
Το σώμα και το στόμα μου έχασα σε μια λακκούβα από νερό
όπου στερεύει διαρκώς
το υγρό αντικαθρέφτισμα της επιφάνειας
ανύπαρκτων πραγμάτων
που πίστευα πως ήταν ικανά
να με κρατήσουν στη ζωή.
Πνευματικά νεκρή παρέμεινα
σε πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια
πρώτης εκκίνησης
πλησιάσματος της απέναντι όχθης
της ορατής πραγματικότητας αδιάφανων σωμάτων
του κόσμου.

Αν δεν ήμουν αόρατη.
Αν δεν γεννιόμουν πριν πεθάνω
μ' εκείνο το δυσδιόρατο μέσα μου κενό
που από το τίποτα σχεδόν
παράγει διαρκώς
θέληση και μάθηση και φως,
ίσως και να 'ταν διαφορετική
των πραγμάτων η τροπή.
Έλα όμως που έμαθα να συνομιλώ σε μια γλώσσα
που δεν μπορώ να τη διαβάσω
που δεν την καταλαβαίνω
και την αντιλαμβάνομαι σαν θόρυβο
μονάχα όταν περπατώ
σαν ένα αθυρόστομο ηχηρό επιφώνημα
που βγαίνει από το στόμα ενός θηρίου
που περπατάει ανάποδα καθώς βρυχάται
στην απέναντι πλευρά του πεζοδρομίου.



ΑΡΧΑΓΓΕΛΕ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ


Αρχάγγελε των γραμμάτων
πότε μου έστειλες καινούργια φτερά;
Τόσο φως μέσα στην καταχνιά
στ' αλήθεια δεν το περίμενα.
Έχεις μέσα σου πολλή ψυχή
γι' αυτό τα μάτια σου είναι υγρά.
Τα γράμματά σου είναι μικρά
α τα φτερά σου μας χωράνε όλους.
Νέοι στοχασμοί διαγράφουν νέα βήματα στον ορίζοντα.
Μου δείχνεις φως από πολύ μακριά.
Μέσα απ' τις φτέρες ξεγλιστρά
μέσα απ' τα φουντωμένα δάση.
Κανείς, ποτέ, κανείς σ' όλη την πλάση
δεν μπόρεσε μέσα στα χέρια του ν' αδράξει τόσο φως.