Παλιός κήπος. Παλιά αγάπη

Η Τεζέρ Οζλού κατάφερε στη σύντομη ζωή της (1943-1986) να δημιουργήσει ένα έργο που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στα τουρκικά γράμματα και μια ανεπανάληπτη γυναικεία φωνή. «Στήνει τις ιστορίες της όχι τόσο για να πει όσο για “να μην πει” κάποια πράγματα», γράφει γι’ αυτήν ο Τούρκος ποιητής Γκιουβέν Τουράν.
Τα διηγήματα της συλλογής αυτής, συνομιλούν κατά κάποιον τρόπο και με τα μυθιστορήματά της. Χωρίς να αποτελούν επαναλήψεις, τα μεν για τα δε, είναι τα διηγήματα αυτά σαν παράθυρα που ανοίγουν προσφέροντας ένα κομμάτι θέας στον κόσμο της συγγραφέως.
Στο έργο της Τεζέρ Οζλού ο δεσμός με τον τόπο, τη μητέρα γη και τη μητρική γλώσσα είναι εμφανής. Λέει σε ένα κείμενό της: «Εγώ δεν είμαι της μάνας και του πατέρα μου, είμαι ένα άγριο χόρτο που φύτρωσε σε κάποιο οροπέδιο της Ανατολής». Και όντως γεννήθηκε σε μια επαρχιακή κωμόπολη της τουρκικής ενδοχώρας. Ωστόσο φαίνεται επίσης ξεκάθαρα στα κείμενά της πως έχει φύγει μακριά από οτιδήποτε «ντόπιο», ανατολίτικο, βλέπε πατριαρχικό, και συνομιλεί με τον αναγνώστη σαν μια άνθρωπος του κόσμου, καθόλου παραμυθιασμένη με τα εθνικά χρώματα, μιλάει μόνο με τη φωνή του αυθεντικού ανθρώπινου βιώματος που ορίζεται από την προσωπική αλήθεια.

«Γράφω για να λογαριαστώ με τη ζωή και τον θάνατο».
Τεζέρ Οζλού