Μια φυσιολογική ζωή ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σε αυτό το βιβλίο περιγράφει με γλαφυρότητα την περιπέτεια της ζωής του και τοποθετείται για τη δική του ηθική στάση ζωής.

Ένα βιβλίο, σχεδόν κινηματογραφικό, που διαβάζεται απνευστί, με στιγμές δυνατές και άλλες φορές τρυφερές, ανθρώπινες, καθημερινές, στιγμές ενός ανθρώπου που διψάει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αντιδρώντας σε έναν αφύσικο κόσμο.


... ξύπνησε πρώιμα τ' αγρίμι μέσα μου. Θεωρώντας πως ήταν πολύ νωρίς ακόμη και οι συνθήκες δεν είχαν ωριμάσει για «πονηρά» σχέδια, το κράταγα με μεγάλη δυσκολία σε τεχνητή καταστολή κι εκείνο έδειχνε κατανόηση. Μα σαν ξύπναγε, σήκωνε τον κόσμο στο ποδάρι. Τα ουρλιαχτά του ήταν ο δικός του βασανιστικός λόγος που έλεγε όσα δεν μπορούν χίλιοι σοφοί. Μου τρυπούσε τα μελίγγια, με κυρίευε ολοκληρωτικά. Αδυνατούσα να το κρύψω. Ήταν ορατό σε κάθε μου κίνηση. Στο βάδισμά μου, στο βλέμμα μου, στο λόγο μου. Ζητούσε επιτακτικά, εδώ και τώρα, το δικαίωμά του στην ελευθερία κι άντε να το σωπάσω. Πώς να συγκρατηθεί η θέληση για ζωή; Τούτο το ζουλάπι δεν έλεγε να προσκυνήσει την αλυσίδα. Μου απαγόρευε να ζήσω και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ ως φυσιολογική κατάσταση την αιχμαλωσία. Με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση, ψάχνοντας αδιάκοπα μια δίοδο διαφυγής. Να σκάψει, να κόψει κάγκελα, να βάλει φουρνέλο στα ντουβάρια, να φτιάξει μια σκάλα να ανεβεί στ' άστρα, μέχρι να ανακαλύψει τη μεγάλη έξοδο. Να απαλλαγεί απ' τον κυκλωτικό χορό των βρικολάκων που στήναν ολόγυρα τ' ανθρώπινα βαμπίρ. Ώσπου να βρεθεί έξω εκεί, μακριά. Να 'χει στα ποδάρια του τη φυλλωσιά του δάσους, στα πνευμόνια του τον καθάριο βουνίσιο άνεμο και να αφουγκράζεται τον αντίλαλο της φωνής του στην αστροφεγγιά.