Τριλογία σιωπών

Το Άλφα λέει «Αρνούμαι»

Το Βήτα λέει «Βρικόλακες»



Αθυρόστομο το Γάμα με γυμνώνει

Το δέλτα, «Δίκη» απαιτεί

Φθάνω στο Νι, γδαρμένος

«ΝΤΡΟΠΗ!», κραυγάζει

5η ποιητική συλλογή του Απόστολου Παλιεράκη που έρχεται να καταθέσει την οδύνη του με τον δικό του ποιητικό τρόπο για τη γενοκτονία που χρόνια τώρα παραμένει η κύρια έκφανση του πολιτισμένου κόσμου μας. Μοιάζει η αδράνεια κι ο φόβος να μας έχουν κατακλύσει παρακολουθώντας ανήμποροι και συχνά εθισμένοι στην αδιαφορία μας τα τραγικά που καθημερινά εξυφαίνονται πλάι μας:



Σείεται η κοιτίδα σου, ισοπεδώνονται εστίες

τ’ αστέρια σου γκρεμίζονται σε σκοτεινές πηγές

Γλώσσα, καταρρέεις

Σε ξεριζώνουν σαλπίσματα από πυρωμένα μάτια

Έχεις τρόμο να τελειώσεις

Παιδιά λιμοκτονούν

Αισχύνου σε δρόμους σιωπών

Της προσφυγιάς εσύ, ικέτιδα ελέους

εξόριστη σε κοινότοπες εκκλήσεις

Ποιες ευτυχίες σου παλιές

θα σε κερώνουν να μη σήπεσαι

Ποιες ελπίδες σου να συνεχίζεις;

Η συλλογή διαρθρώνεται σε τρία τμήματα: το εισαγωγικό ποίημα «Ήπιοι τόνοι» θέτει το πρόβλημα της δικής μας στάσης ζωής. Ακολουθεί η βασική τριλογία σιωπών [Α. «Στάσεις σιωπών», Β. «Σε σταθερή κατεύθυνση», Γ. «Σε δρόμους σιωπών»] που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή. Και κλείνει με δυο ποιήματα «Σημεία στίξης... ποια;» και «Επιδέξιος χειριστής αμηχανίας».

Ο βασικός άξονας των ποιημάτων δεν είναι άλλος από τη γλώσσα, δύναμη επαφής των ανθρώπων, δημιουργία αλλά και παραποίηση της πραγματικότητας/αλήθειας που άλλοτε διαστρεβλώνει καιροσκοπικά [καθιστώντας μας συνενόχους] κι άλλοτε αποσιωπά εγκλήματα σε τόπους που άλλοτε άνθιζε η δημοκρατία, η ενημέρωση, η πληροφορία: «Το γεγονός και οι επιπτώσεις του αναλύονται σε τηλεοπτικά πάνελ ειδημόνων, πασχόντων από περίσσεια εγκυρότητας. [ ] Ήδη, πολλές «προνοητικές», κατά μακροσκελείς ανακοινώσεις τους, κυβερνήσεις εγκαταλείπουν την πολιτική αδιαφορίας για τις εκκρεμότητες της ιστορίας και δίνουν εντολές στους νομικούς μηχανισμούς τους να επεξεργαστούν την επιχειρηματολογία τους, για τα δικά τους δικαιώματα επί του περιεχομένου.»

Αναβιώνουν οι βομβαρδισμοί της Χιροσίμα και η πρακτική του εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεκληρισμένων. Αίμα νωπό, ποτάμι αγανάκτησης στις διαδηλώσεις στο Παρίσι. Ξέπνοοι στους αφρούς του Αιγαίου. Παντού θέατρα απελπισίας. Η τερατογονίες των κρατών της Ευρώπης. Απέναντι σε όλα αυτά ο Παλιεράκης μια έκκληση διατυπώνει: Πάνω σε κουρέλια σάβανα/ της νύχτας πεταλούδα ξεψυχά/ φτερουγίζει δυνατά/ Αντί καρδιά μου να μιμείσαι/ δώσε στο θάρρος μου φτερά.

Πώς σπάει ο κωδικός της ακινησίας, ποιητή/ πώς αφυπνίζεται η κίνηση;/ «Στους στίχους ψάξετε/ ένα μπουμπούκι ζωντανό έξω από τύμβους», είναι τα συγκλονισμένα λόγια του, ξαναγυρίζοντας στο πουπουλένιο του μαξιλάρι με τη βεβαιότητα όμως πως η δική του/η δική μας αυριανή συμφορά δεν πρόκειται επίσης κανέναν να ταράξει, πεπεισμένοι/διαιρεμένοι μπρος στις τόσες [δήθεν] διαφορές μας:



Να εξηγήσω εγώ τα γεγονότα

να τα προεκτείνω, στο πού;

Αφήστε με να κοιμηθώ

Και μη μου λέτε εμένα

πως εγώ, σε λίγο, θα είμαι αυτός

που οι δικές του συμφορές

δεν θα στερούν τον ύπνο στα εγώ

κάποιων άλλων πάρα πέρα

που μας χωρίζουν σύνορα

και γλώσσα και θρησκεία

Προσηλωμένος συνεργός αρνήσεων;

Κι επίμονος, μέχρι και τη δική μου;

Με γρίφους μη φορτώνετε

το πουπουλένιο μαξιλάρι μου

Ύπνο απλό, ζητώ εγώ μονάχα



Μια ανθρώπινη ποιητικά φωνή απελπισίας που θα ’πρεπε τουλάχιστον να μας βάλει σε σκέψεις.