Ατάκτως ερριμμένα

Μετρώ τα χρόνια που πέρασαν, γυρνώντας προς τα πίσω. Η απόσταση μυ μικραίνει πρόσωπα και πράγματα, όπως άλλωστε είναι φυσικό. Τα μικραίνει, αλλά και τα κάνει πιο καθαρά, πιο ευδιάκριτα.
Είναι άραγε η νεαρή τους τότε όψη που συμβάλλει σ' αυτό; Είναι το νεττάρισμα που γίνεται με τη διορθωτική κίνηση του φακού της μνήμης; Ποιος ξέρει... Ένα είναι γεγονός, πως ο δρόμος που ενώνει το τότε με το τώρα, ή και αντίστροφα, είναι φωτείνος. Μπορεί η μνήμη να κινηθεί άνετα απάνω του, χωρίς να σκοντάψει πουθενά. Μπορεί ακόμα σε κάθε σημείο του να ξαναφέρει γεγονότα ή καταστάσεις στο προσκήνιο του σήμερα άφοβα, με τη σιγουριά που εγγυάται η ειλικρίνεια, όση γίνεται, και η τιμιότητα, όση μπορεί να υπάρχει σ' έναν άνθρωπο, που πάντα προσπάθησε γι΄αυτό. [...]
(Μενέλαος Παλλάντιος)