Αρχειομαρξιστές

Οι αρχειομαρξιστές, αυτοί οι αγνοημένοι άλλοι κομμουνιστές του μεσοπολέμου, ανήκουν σε εκείνες τις κατηγορίες που χαρακτηρίζονται από τους σύγχρονους ιστορικούς ως «the blind alleys, the lost causes, and the losers» [σκοτεινά
μονοπάτια, χαμένες περιπτώσεις, διαρκώς ηττημένοι]. Όμως, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της κοινωνικής και πολιτισμικής ιστορίας, οι άσημοι αυτού του κόσμου, αρτεργάτες, υποδηματεργάτες, καπνεργάτες, οικοδόμοι, μυλεργάτες, ζαχαροπλάστες, γκαρσόνια, καπνοπώληδες και ανάπηροι πολέμου γίνονται οι πρωταγωνιστές του.
Κόκκινα Σχολεία της εργατικής αυτομόρφωσης, μαχητικά εργατικά σωματεία, μεγάλες και μικρές απεργίες, συνδικαλιστικές και πολιτικές μάχες, αντιπαραθέσεις που εξελίσσονται σε αιματηρές ενδοκομμουνιστικές συγκρούσεις, αλλά και βίαιες συγκρούσεις με το κράτος αποτελούν πλευρές της διαδικασίας διαμόρφωσης της ελληνικής εργατικής τάξης στο μεσοπόλεμο. Ταυτόχρονα, ηθικές αξίες συνθέτουν τη νέα κομμουνιστική λαϊκότητα και καθορίζουν τις έμφυλες εργατικές συμπεριφορές, αναδεικνύοντας ακόμη και μια άγνωστη μορφή κομμουνιστικού φεμινισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, πρωτότυπες αναλύσεις και ιδιότυπες πολιτικές προτάσεις για την ελληνική κοινωνία εμπνέονται μεν από τη Ρωσική Επανάσταση, απορρίπτουν όμως τη σταλινική πορεία τόσο της Κομμουνιστικής Διεθνούς όσο και του ΚΚΕ. Σχεδιάζοντας ένα άλλο κομμουνιστικό κόμμα, οι αρχειομαρξιστές αναζητούν τον δρόμο της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, συνθέτοντας μια ιδιαίτερη ελληνική εκδοχή τροτσκισμού. Παράλληλα, ακολουθούν τις νέες αναζητήσεις που η χιτλερική νίκη και η ήττα του γερμανικού κομμουνιστικού κινήματος προκαλούν. Οι τολμηρές ρήξεις, αλλά και πλάνες, έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά από άλυτα αδιέξοδα, οδηγώντας την αρχειομαρξιστική οργάνωση των πλέον 2.300 μελών με επιρροή σε πολυάριθμα εργατικά σωματεία και χιλιάδες εργάτες στην πολιτική αφάνεια.