Τίποτα

Φαντάστηκε το σώμα του να διαχωρίζεται από το μυαλό του και μπήκε στον πειρασμό να διαλέξει αν θα πήγαινε με το σώμα του ή με το μυαλό του. Η επιλογή τού φάνηκε ανυπέρβλητα δύσκολη και την εγκατέλειψε, αφού στο βάθος δεν του επέβαλλε κανείς να διαλέξει σώνει και καλά. Τελικά, όλες οι επιλογές είναι δύσκολες και είναι περίεργο που έχουν περάσει στη γλώσσα σαν κάτι ευχάριστο. «Διάλεξε ό,τι θες». «Ε, λοιπόν, τα διαλέγω όλα», φώναξε μέσα του ο Ζ. Όμως στο δίπολο Ζωή-Θάνατος κώλωσε. Όχι κι όλα.

Ο γνωστός σκηνοθέτης, στην πρώτη του απόπειρα να σχεδιάσει ένα «σενάριο» μυθιστορήματος, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη μυθοπλασία και το δοκίμιο, ανάμεσα στην περιπέτεια της ζωής και την περιπέτεια της σκέψης. Μ’ έναν λόγο προφορικό, περιστρέφεται επίμονα και βασανιστικά γύρω από τα επερχόμενα γηρατειά του ήρωά του κι ενώ το βιτριολικό χιούμορ μεταμορφώνει την απελπισία σε παιχνίδι, τη διαύγεια σε ειρωνεία και τη μελαγχολία του τέλους σε μειδίαμα, καταφέρνει, με τη μεσολάβηση της λογοτεχνίας, μια όχι και τόσο συνηθισμένη επίδοση: να πάρει στα σοβαρά το ΤΙΠΟΤΑ