Λουίζα

Η ιστορία αυτή -ένα δραματικό ψυχολογικό μυθιστόρημα- είναι γραμμένη σε ύφος αντίθετο στο ρεύμα, ανορθόδοξο για το σήμερα, ίσως γιατί αναφέρεται περισσότερο σε μιάν εποχή ξεχασμένη που φαίνεται, το ύφος αυτό να της ταιριάζει πιό πολύ. Όσοι προτιμούν τους σημερινούς μοντέρνους ρυθμούς, τις σημερινές ''συμπεριφορές'', ή τις αναλυτικές περιγραφές σκηνών τολμηρών, ας μη ενδιαφερθούν να προχωρήσουν στην ανάγνωσή της.

Βαθύτατα ερωτική απευθύνεται κυρίως στις γυναίκες, ίσως αποκλειστικά και μόνον σ' αυτές. Στις γυναίκες, που όλες ανεξαιρέτως, ευαίσθητες και συναισθηματικές, γνωρίζουν με απόλυτη ακρίβεια, πως επιθυμούν, πως προσδοκούν, να συμπεριφέρονται σ' αυτές οι άνδρες που αγαπούν. Όπως γνωρίζουν και πάλι με ακρίβεια ό,τι τις απογοητεύει.

Θα έλεγα ότι τους άνδρες δεν θα τους ενδιέφερε διόλου το story. Εκτός αν, από περιέργεια και μόνον, κάποιος θα ήθελε να ρίξει μια ματιά, μήπως και πληροφορηθεί κάτι, γύρω από το σημείο αυτό, το επίμαχο όπως και νάναι για όλες τις εποχές.

Η ταλαίπωρη Λουΐζα, η ηρωίδα, υπήρξε η πολυαγαπημένη, έτσι κι αλλιώς. Κάθε γυναίκα θα ονειρευόταν να ταυτίσει κάπου τον εαυτό της μ' αυτήν, ή να ενσαρκώσει κάπως το ρόλο της.
Φεύγει αρκετά νωρίς, στα πενήντα τρία της χρόνια, άφθαρτη ακόμη και ιδανική, όμως η προσωπικότητά της βρίσκεται ζωντανή μέχρι το τέλος. Μάλιστα και ακόμη μακρύτερα, μιάς και ο ωραίος Μάριος, ο καλλιτέχνης, ο γοητευτικός νέος άνδρας, που την ερωτεύθηκε απόλυτα, όταν ήταν ακόμη έφηβος, σχεδόν παιδί, αποφασίζει ξαφνικά να περισυλλέξει ευλαβικά όλες τις σκόρπιες μνήμες των ανθρώπων που τη γνώρισαν πολύ, ή έζησαν κοντά της. Θα προσπαθήσει να τις βάλει σε μιά σειρά με κόπο και επιμονή και θα γράψει το βιβλίο για τη ζωή της, με μοναδικό σκοπό να κρατήσει τη θύμησή της αξέχαστη και ζωντανή. Μιά προσφορά από καρδιάς για Εκείνην.