Απομυθοποίηση της ελληνικής μυθολογίας

Σήμερα ο όρος «μύθος» έχει πιθανόν αρνητική σημασία, υποδηλώνοντας την έλλειψη αυθεντικότητας και αξιοπιστίας. Ωστόσο δεν πρέπει να θεωρούμε ότι οι Έλληνες πίστευαν ακράδαντα στους μύθους ή τους προβλημάτιζαν ιδιαίτερα. Κατά πάσα πιθανότητα, όπως συνέβαινε και με κάθε θρησκεία ή με προφορικές πηγές, ορισμένοι πίστευαν τους μύθους και ορισμένοι τους αγνοούσαν.
Ο χαρακτήρας των μύθων ήταν σίγουρα θρησκευτικός και εκπαιδευτικός, όμως είχαν επίσης και ψυχαγωγικό ρόλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι μύθοι ήταν εξίσου οικείοι και γνωστοί σε μεγάλο εύρος της ελληνικής κοινωνίας χάρη στη μεγάλη παρουσία τους στην τέχνη, είτε μέσω των αγαλμάτων σε δημόσια κτήρια είτε μέσω σκηνών ζωγραφισμένων πάνω σε αγγεία.
Αν και δεν υπήρχε ευρεία γνώση γραμμάτων, η διάδοση των μύθων γινόταν στην αρχή προφορικά, πιθανόν από Μινωίτες και Μυκηναίους ποιητές από τον 18ο αιώνα π.Χ. και έπειτα. Η κατ’ επανάληψη αφήγηση ενός μύθου τον έκανε πιο πλούσιο, με σκοπό να ενισχύσει το ενδιαφέρον του κοινού ή να ενσωματώσει τοπικά γεγονότα και προκαταλήψεις. Είναι επίσης πιθανό ότι η αφήγηση των μύθων βασιζόταν σε συγκεκριμένους κανόνες και έτσι το κοινό που γνώριζε το αντικείμενο μπορεί να μην δεχόταν επί τούτου διασκευές σε έναν γνώριμο μύθο.