Τα κορίτσια παίζουν πόλεμο

Υποδεχόμαστε με χαρά από τις εκδόσεις μας ένα ακόμη βιβλίο του Κώστα Γ. Παναγόπουλου με τίτλο Τα κορίτσια παίζουν πόλεμο. Η ευρηματική και συγχρόνως ευσεβής πένα του Κ. Γ. Παναγόπουλου δημιουργεί ένα βιβλίο-ύμνο στη γυναικεία αγιότητα: το μαρτύριο ή ο οσιακός βίος, η ταπεινή, βασιλική πορφύρα ή η καθημερινή, έγγαμη βιοτή, όλα γίνονται δρόμοι προς την «άλλη ζωή», εκεί όπου δεν υφίσταται σπίλος ή ρυτίδα, αλλά μόνο χαρά αιώνια παρά τους πόδας του Κυρίου μας. Οι αγίες μας, κάθε εποχής και κάθε ηλικίας, παραμένουν «κορίτσια» λόγω της ακτινοβόλας αγιότητάς τους. Και «παίζουν» για να κερδίσουν το ύψιστο Έπαθλον μετά από «πόλεμο», που μόνο με τη Χάρη του Θεού νικάται.

Αφορμή για τη συγγραφή των κειμένων στάθηκε η σύγχρονη οσία Ντανιέλα από τη Ρουμανία, την οποία, για να την εξαναγκάσουν να απομακρυνθεί από τον Χριστό, την υπέβαλλαν σε μακροχρόνιους, δήθεν θεραπευτικούς εγκλεισμούς και σε φαρμακευτικές αγωγές, δια των οποίων εστέφθη με τον στέφανο του μαρτυρίου. Στην οσία Ντανιέλα είναι αφιερωμένο το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, ενώ το ιλαρό της πρόσωπο καταυγάζει το εξώφυλλο του βιβλίου.

Με αφορμή την οσία Ντανιέλα, ο συγγραφέας μελέτησε εμβριθώς και τίμησε –άλλοτε με μικρά, πεζά κείμενα και άλλοτε με λόγο ποιητικό– έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό αγίων γυναικών, που ήθλησαν στη μακρά πορεία της Εκκλησίας μας. Σημειώνει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο του νέου του βιβλίου:

«Κάποιος βασανίζει, δέρνει ή ψυχαναγκάζει. Εδώ θα είσαι με το μαντήλι μες στα δόντια για να βαστάζεις να διαβάζεις, τι έχουν περάσει οι Κυρίες που τις βλέπεις σιωπηλές στις αγιογραφίες. Τις παλαιές Αγίες, τις έβαζαν σε σχάρες ή μεγάλα τηγάνια, τους έβγαζαν το δέρμα ή τις έριχναν μέσα στα πηγάδια, τους έβγαζαν τα μάτια ή τις τέντωναν στα δένδρα και τις έσχιζαν στη μέση. Τις καλόπιαναν πριν αυξήσουν τους πόνους. Όπως καλοπιανόμαστε κι εμείς. Εξαρτάται από σένα, αν θα πεις ή όχι, αυτό που είπε η Οσία Ντανιέλα: “Όχι! Όχι! Εγώ θέλω να μείνω με τον Θεό!”».