Κρατική παρέμβαση και ρυθμιστική διοίκηση

Τα όρια και η ποιότητα της παρέμβασης του Κράτους στην κοινωνία και την οικονομία, συνιστούν πάντοτε το ζητούμενο, στο πλαίσιο του φιλελεύθερου κράτους δικαίου.

Ο τρόπος που ασκείται η εν λόγω ρυθμιστική συμπεριφορά, οι μορφές της και τα στοιχεία που τη συνιστούν αποτελούν το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου. Παράλληλα, η ρύθμιση και οι ρυθμιστικές αρχές, η απορρύθμιση, η υπερρύθμιση και οι επιπτώσεις τους, η δημόσια υπηρεσία και η παραχώρησή της, καθώς και επιμέρους θέματα παρέμβασης, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και τα όριά τους, αλλά και η νομολογία στην περίοδο των μνημονίων, αναλύονται ως στοιχεία του παρεμβατικού δικαίου.

Η συνολική αναφορά συνοδεύεται από μια ενδιαφέρουσα ιστορική επισκόπηση της κρατικής παρέμβασης στον Ελληνικό χώρο.


Οσάκις κάποιος αναφέρεται στην κρατική οντότητα και την πολυπλοκότητα της λειτουργίας της, θα πρέπει να ανατρέχει στην ιστορική μνήμη, ότι για να φτάσουμε στη σημερινή οργάνωση του Κράτους κι ο άνθρωπος να μεταβληθεί από μέλος μιας πρωτόγονης κοινότητας σε Πολίτη, πέρασαν χιλιάδες χρόνια και πολλά στάδια, μερικά από τα οποία ούτε καν θα μπορούσαν να καταγραφούν από την ιστορική αναφορά. Για να φτάσουμε στην εποχή του σύγχρονου Κράτους, του Κοινοβουλίου, της επικοινωνίας, της κοινωνίας της πληροφορίας και της κοινωνικής διαβούλευσης, αρκεί να γυρίσει κάποιος πίσω και να σκεφτεί τις εκατοντάδες των πολέμων που διεξήχθησαν (και διεξάγονται), τις κοινωνικές ανατροπές και αναταραχές, τη γένεση των πολιτευμάτων, τις επιβολές ολοκληρωτικών καθεστώτων, τη δημιουργία και εμπέδωση της δημοκρατίας, τις προσπάθειες για τη διατήρηση της ειρήνης.
Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί ότι, η παρουσία του ανθρώπου πάνω σε τούτο τον πλανήτη ξεκίνησε από τη μοναξιά, πέρασε στη συντροφικότητα και συνέχισε στην κοινωνικότητα, για να κατανοηθεί το τεράστιο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να φθάσουμε στο σημερινό επίπεδο κοινωνικής συμβίωσης. Κάθε φορά, σε κάθε φάση, ο άνθρωπος εκχωρούσε κι ένα τμήμα της ατομικότητάς του σε τρίτους. Είτε ήταν ο σύντροφος της ζωής του στην περίπτωση της αναγκαίας προσωπικής σχέσης· είτε ήταν η πίστη προς κάτι το υπερβατικό, αν επρόκειτο για την πνευματική του ανάγκη να ομολογεί τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις· είτε ήταν ο γείτονας, αν επρόκειτο για την ασφάλεια και την κοινωνική συναναστροφή του.