Στρατός και Εθνικό ζήτημα στην Ελλάδα (1880-1909)

Το βιβλίο πραγματεύεται την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του στρατού που επιχειρήθηκαν την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Χαρίλαο Τρικούπη και συνεχίστηκαν από τις επόμενες κυβερνήσεις έως το κίνημα στο Γουδί. Στόχος είναι να διερευνηθούν οι λόγοι και οι μηχανισμοί μέσα από τους οποίους ο έως τότε ανίσχυρος και δέσμιος των πελατειακών σχέσεων ελληνικός στρατός κατάφερε σε διάστημα τριών δεκαετιών να αμφισβητήσει την πολιτική εξουσία και να παρέμβει δυναμικά στην πολιτική ζωή της χώρας. Παράλληλα, επιχειρεί να αναδείξει την επιρροή του αλυτρωτισμού στους στρατιωτικούς αυτή την κρίσιμη περίοδο για το εθνικό ζήτημα, δίνοντας έμφαση στον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι αξιωματικοί αντιλαμβάνονταν τον ρόλο τους απέναντι στη Μεγάλη Ιδέα. Να μελετήσει τις ιδιωτικές, ατομικές ή συλλογικές, πρωτοβουλίες για ένοπλη δράση και να καταγράψει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους στρατιωτικούς και την πολιτική εξουσία. Επιχειρεί, τέλος, να απαντήσει σε ερωτήματα που περιστρέφονται γύρω από την ίδια τη διαδικασία ανασυγκρότησης του στρατού, τους λόγους που οδήγησαν την πολιτική εξουσία σε αυτήν την επιλογή, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και τους σχεδιασμούς που υπήρχαν για την πραγματοποίησή της, τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της, καθώς και τις ενέργειες μέσα από τις οποίες ο στρατός άρχισε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες προκειμένου να παίξει ενεργό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή.