Και ο κόσμος τι θα πει;

Τι είναι αυτό που δεν αντέχεται –εκτός από όλα; Πως ο ξενιστής γεννάει τον ξένο Επιτρέπεται οι κήποι μας να κοιτούν προς τα έξω; Γιατί τα κορίτσια βιάζονται;

Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που διατυπώνει η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Παπαδάκη με τίτλο «Και ο κόσμος τις θα πει;» πιάνοντας το νήμα των λέξεων και επιχειρώντας μέσα από αυτές να δώσει λύση στο εξής πρόβλημα: Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να δίνουμε βαρύτητα στο “τι θα πει ο κόσμος” και απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας μικρόκοσμους, προδίδοντας ό,τι υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτούς;

Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που όλο λέει, τι λέει στα αλήθεια και πότε θα σταματήσουμε να τον ακούμε περισσότερο από την ίδια μας τη φωνή; Τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν μιαν άσκηση του ανθρώπου, που επιχειρεί να διεκδικήσει την ελευθερία του ψηλαφώντας τον δρόμο από και προς τα μέσα και λεκτικό αντηχείο παράλληλα όλων των ανησυχιών της γυναικείας ύπαρξης που αγωνίζεται να πραγματωθεί πέρα από δοσμένους ρόλους και νόρμες.

Μια προσπάθεια αποτύπωσης της ιδανικής εκείνης συνθήκης κατά την οποία μάς επιτρέπουμε να ζούμε στον κόσμο μας διατηρώντας τη θέα στον κόσμο των άλλων και καταγραφής μιας ανθρώπινης πορείας που πασχίζει για την έμφυλη χειραφέτηση και την κάθε είδους ελευθερία.

Υπα?ρχουν κα?ποιες με?ρες
πιο η?συχες απο? τις α?λλες
που δε χτυπου?ν τηλε?φωνα
οι καμπα?νες
εκει?νες τις με?ρες προσε?χω μετρα?ω ξανα? και ξανα? ο?,τι ε?χω στις μυ?τες πατα?ω
την ανα?σα κρατα?ω
και στον φο?βο μου λε?ω
αν ε?ρθει
κα?πως ε?τσι θα ει?ναι
του θανα?του μου η βο?λτα
μια παχια? ησυχι?α
να ξαπλω?σουν πουλια?
και εγω? πια απρο?σεχτη



και οι φλε?βες μας για ζωη?