Μια μπάντα έως καγχασμού

Από τη δεκαετία του '60, όταν οι πολιτικοί αγώνες ήταν καθημερινή πρακτική, ως συνύπαρξη όμως υπέρ του μοιράζεσθαι, έρχεται ο Φάνης Παπαδάκος, άγνωστος στους νεότερους, πασίγνωστους στους παλαιότερους. Από τις παλιές εξαντλημένες συλλογές του επιλέγει με το σταγονόμετρο κάποια ποιήματα, τα οποία, κατά την εκτίμησή του, άντεξαν στον χρόνο. Η ποίησή του έχει τις αφορμές της στην πολιτική, όμως αυτή δεν διεκδικεί αυτούσια τα αιτήματά της ποιητικίζοντας. Πρόκειται για μια στέρεα ποίηση, ανθρωποκεντρική, η οποία, κατά τον μακαρίτη ποιητή Γ. Σαραντή, «παίρνει αφορμή από το καθημερινό, που το μεταπλάθει, το μεταφέρει, από την κοινωνική του σκοπιμότητα στην αισθητική ανιδιοτέλεια, χωρίς να χάνει το ουσιαστικό του βάρος, το ουμανιστικό του περιεχόμενο». Σκληρά αυτοπροσδιορίζεται στο «Ενα λουλούδι»: «Δεν έχουμε γενιά εμείς,/ ούτε πολύχρωμα όνειρα./ Μονάχα ένα λουλούδι/ βλαστημένο/ μέσα απ' τον τρόμο και το θάνατο».