Μικρές στιγμές... μικρές ζωές

Άνθρωποι και στιγμές...
Στιγμές και άνθρωποι...
Ένας διάσημος συγγραφέας που ψάχνει την έμπνευσή του.
Μια ηλικιωμένη κυρία που σπαταλήθηκε σε μια μίζερη ζωή.
Μια "facebook alcoholic".
Ένας κύριος, πολύ συνηθισμένος.
Μια γυναίκα που αποφασίζει να κάνει μια "παράξενη" incognito βόλτα.
Το τέλος ενός ερωτικού φετίχ.
Το κλάμα ενός βιολιού.
Ένας νεαρός άντρας που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αρρώστια της μητέρας του.
Μια γιαγιά που δεν ξεχνά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.
Κάποια που ζηλεύει πολύ.
Ένα μάλλον απαραίτητο ταξίδι.
Μια οργισμένη Ζακυνθινή.
Ένα τούρκικο σήριαλ.
Δύο αποχαιρετισμοί. Ο οδυνηρός και ο "ασήμαντος".

Αυτές και άλλες στιγμές ανθρώπων.
Μικρές στιγμές...
Μικρές ζωές...
Μικρές, αλλά τόσο σημαντικές! Ένα σύμπαν ολόκληρο!

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Η ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ

Την αντιπαθώ. Την αντιπαθώ πάει και τελείωσε. Όταν τη βλέπω να φοράει τα πλουμιστά της πουκαμισάκια και τις εφαρμοστές φούστες που διαγράφουν το εσώρουχο, μου έρχεται να της χώσω έναν φούσκο, όλο δικό της. Κι όταν τον χαϊδεύει στα μάγουλα και του λέει: «Μικάλη μου, τέλεις να σε κουρέτσω;» με τα ηλίθια ελληνορωσικά της… Φρίκη!
Και εκείνος χαμογελάει και σαλιαρίζει σαν μωράκι. Ο γερο-ξεμωραμένος, που μου θέλει και έρωτες. Την έφερε στο σπίτι μου και την έβαλε να κοιμάται στο κρεβάτι μας. Στο κρεβάτι μου! Η φοράδα η Ρωσίδα. Και αυτή, όχι μόνο εγκαταστάθηκε, αλλά μετά από δυο τρεις μήνες, άλλαξε ταπετσαρία στο δωμάτιο. «Είναι σκούρη, Μικάλη μου» του έλεγε. «Να βάλουμε ένα πιο λιουλιουντάτο» και κουβάλησε τους ταπετσιέρηδες και έβαλε μια ταπετσαρία όλο ροζ και φούξια λουλούδια. Και έβγαλε την ταπετσαρία που είχα διαλέξει μετά από έρευνα μηνών. Τη μεταξωτή μπλε ρουά ταπετσαρία μου, που ταίριαζε με το πάπλωμα και με τις κουρτίνες. Σαν να μην έφτανε αυτό, έβαψε και τη λευκή κουνιστή μου καρέκλα φούξια! Αν είναι δυνατόν. Ευτυχώς που το μαξιλαράκι που της έβαλε έχει το ίδιο χρώμα με την αχαρακτήριστη ταπετσαρία. Σκέψου να της έβαζε άλλο, άσχετο εμπριμέ; Την έχω ικανή, με το γούστο που διαθέτει. Και ακολούθησαν κι άλλες αλλαγές. Όχι που δε θα τα άλλαζε! Αυτή! Έβγαλε την υδατογραφία που είχα στο σαλόνι και έβαλε κάποια σαχλαμάρα εκεί, πλουμιστή όπως πάντα. Άλλαξε θέση στον καναπέ και τον πήγε κοντά στο παράθυρο για να φέγγει όταν διαβάζει το περιοδικό της. Ήμαρτον! Αμ, τα γυαλικά μου; Έβγαλε τα πανάκριβα κρυστάλλινα ποτήρια μου από το σκρίνιο και τα χρησιμοποιούν κάθε μέρα! «Τα όμορφα πράματα, Μικάλη μου, πριέπει να τα καιρούμαστε!» του είπε. Κι αυτός έτριψε με καμάρι (Ακούς; Με καμάρι!!!) το άσπρο του μουστάκι. Και τώρα πίνει τα χάπια του με το κρυστάλλινο ποτήρι μου! Και μετά ρεύεται πανευτυχής. Ο αθεόφοβος!!!
Και βρομάει αυτό το φτηνό πατσουλί με προσθήκη τριαντάφυλλων! Παπαπααα!!
Έβγαλε από την τουαλέτα μου τις κρέμες μου και τα αρώματά μου και τα καταχώνιασε σε ένα συρτάρι. Είπε στην Ελπίδα να τα πάρει όταν έλθει στην Αθήνα. Ευτυχώς που σκέφτηκε το κορίτσι μου και δεν τα πέταξε! Και τι έβαλε στην τουαλέτα μου; Πρώτα πρώτα έβαλε ένα σεμεδάκι πλεκτό με χοντρή κλωστή και ρωσικό σχέδιο. Και πάνω από το σεμεδάκι έβαλε τις φτηνοκρέμες της και τα πατσουλιά της. Σε αυτή την τουαλέτα εγώ, από τότε που ήμουν νέα, μόνο Dior και Chanel ακουμπούσα. Το δωμάτιό μου και τα ρούχα μου ευωδίαζαν από το άρωμά μου. Chanel No. 5 ή Diorissimo. Τίποτα λιγότερο!

Δεν αναφέρθηκα βέβαια στην ιδιαίτερη σχέση τους. Ε, είναι πράγματα που δε λέγονται! Ο γερο-μπαμπαλής ο πόρνος! Εμένα μου γύριζε την πλάτη! Ή διάβαζε την Ελληνική Μυθολογία. Φαίνεται μάθαινε πώς το έκανε ο Δίας, για να παίρνει μαθήματα για τα τωρινά του αίσχη. Μπλιάχ!
Αλλά και αυτή πονήρω και κοκοτούλα. Γριά γυναίκα κι αυτή, γιατί δε θα είναι εξήντα οκτώ, εξήντα εννιά, μπορεί και εβδομήντα; Του τρίβει τους ώμους, του κάνει μασάζ στα γόνατα, τον κουρεύει, τον ξυρίζει (άκουσον, άκουσον… τον ξυρίζει!). Κάθε δεύτερο βράδυ καθαρές πιζάμες. «Οι πιτσιάμες σου, Μικάλη μου» του λέει και στάζει μέλι η αθεόφοβη. Εδώ που τα λέμε, στην πουτανιά την παραδέχομαι. Της βγάζω το καπέλο! Αν τα ήξερα κι εγώ αυτά, κι αν τα έκανα, που με κράταγε πάντα το επίπεδό μου, μπορεί να απολάμβανα κι εγώ καμιά μεθυστική νύχτα, σαν αυτές που διάβαζα στα μυθιστορήματα που είχα στοίβα στο κομοδίνο μου! Ενώ αυτή, τίποτα! Από βιβλία, λέω. Τίποτα. Μόνο το «Εγώ» και το «Ο.Κ.» διαβάζει συλλαβιστά και φωναχτά, για να εξασκείται στα ελληνικά. Και έτσι μαθαίνω κι εγώ πώς τα πάει η Μενεγάκη με το νέο γκόμενο.
Είναι και θρήσκα. Βεεέβαια! Σταυροκοπιέται, λιβανίζει. Κάνει και πρόσφορα και τα πάει στην εκκλησία. Ναι, καλέ! Τα έκφυλα βράδια, έκφυλα βράδια, αλλά τα πρόσφορα, πρόσφορα.
Ναι, ναι! Ήλθαν και στον τάφο μου. Και αφού τον καθάρισε με Άζαξ και χλωρίνες και τον έλαμψε, ανάψανε και το καντήλι. Κι όταν εκείνη πήγε στη βρύση για να γεμίσει τα βάζα με φρέσκο νερό, να βάλουνε τα τριαντάφυλλα – είπαμε, παντού τριαντάφυλλα, τα αγαπάει· πώς να το κάνουμε; – όταν λοιπόν έφυγε, τότε ο Μιχάλης πλησίασε στη φωτογραφία και ψιθύρισε, σιγά σιγά μην τον ακούσει η μαρκησία του…
«Συγχώρεσέ με, Αγνούλα μου… Η μοναξιά βλέπεις!»