Τα ρόδινα ακρογιάλια

«Τα ρόδινα ακρογιάλια», που δίνουν τον τίτλο τους στο μυθιστόρημα, συνθέτουν μια απέραντη υπαίθρια θεατρική σκηνή μια παραθαλάσσια Αρκαδία. Το μυθιστόρημα περιέχει έναν ειδυλλιακό έρωτα που δεν τολμάει να εκδηλωθεί μπροστά στους άλλους, βοσκούς με τις προλήψεις και τα αλλόκοτα ήθη τους που διαιωνίζουν την ειδωλολατρία, ναυτικούς προσηλωμένους στο μικρό γενέθλιο νησάκι τους του Αιγαίου, κοσμοπολίτες που προσπαθούν να δείξουν πως είναι διαφορετικοί, απελευθερωμένοι από τις ξεπερασμένες συνήθειες και τα παρωχημένα ήθη, που ισχυρίζονται πως αδιαφορούν για όλα αυτά και που καταλήγουν στο μοναστήρι. Ένας μικρός κόσμος που ξαναπαίζει αιώνια τον τρόπο της ζωής του, που αυτοαναπαριστάνεται με άκρα αυταρέσκεια, με τη βεβαιότητα ότι αυτό το παιχνίδι δεν θα έχει τέλος, που σφυρηλατεί για χιλιοστή φορά την ταυτότητά του. Μια ταυτότητα; Αλλά ας ακούσουμε αυτό το «όχι». Ας ακούσουμε ακόμα αυτό το «όχι» του τέλους...
O τόμος αυτός περιέχει εκτός από Tα ρόδινα ακρογιάλια (1907-1908), τα οποία ο Παπαδιαμάντης (1851-1911) χαρακτήριζε «κοινωνικόν μυθιστόρημα», και άλλα είκοσι οκτώ διηγήματα, ορισμένα από τα οποία έχουν στ' αλήθεια το ρίγος του αριστουργήματος.