Ήθελα κάτι να πω...

Το ποτάμι ξεράθηκε την εποχή που στην αυλή φύτρωσε εκείνο το νυχτολούλουδο. Δεν θυμάμαι καθόλου αν αυτό έγινε μέσα σε μία νύχτα ή χρειάστηκαν περισσότερες. Στην αρχή το φοβόμουν ακόμα κι έτσι, στείρο. Τα νερά του είχαν αγκαλιάσει τόσες ζωές...
Μεγάλωσα μέσα σε μια οικογένεια που με αγαπούσε, παρέα με φιλίες που σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. Τα μοναδικά μου ταξίδια τα έκανα μέσα από τα βιβλία που διάβαζα με επιμονή και τις περισσότερες συγκινήσεις μου τις ένιωσα μέσα από τα καρδιοχτύπια άλλων. Ας μου έδιναν ένα δευτερόλεπτο της πολυτάραχης ζωής τους, για να τους πω πως ναι, μπορεί να είμαι κουτσή ή άσχημη, μα... μπορώ κι εγώ να γίνω ευτυχισμένη.
Κι όμως, κατάφερα να βρω τον δρόμο μου. Να γνωρίσω κι εγώ τον άνθρωπο που ομόρφυνε τη δική μου ζωή. Να δημιουργήσω τη δικιά μου οικογένεια. Να σμιλέψω την προσωπική μου ευτυχία.
Από εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα παρά να αγαπώ μονάχα αυτόν. Όμως, μέσα μου πάντα ζει κι ο παιδικός μου έρωτας. Προσπάθησα στην αρχή να τον πολεμήσω, να τον καταχωνιάσω σε μέρος που να μη με ενοχλεί. Δεν τα κατάφερα. Τώρα πια το έχω συνηθίσει. Ζω με δυο αγάπες στην καρδιά μου. Την πρώτη και την τελευταία.