Κατάθεση

«Για τις αδήριτες στιγμές είπα να γράψω
Για τις τραγωδίες που μας ποτίζουν μέχρι το μεδούλι
Κυκλοφορούν με τρένα, πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα,
ποδήλατα και σκέιτμπορντ
Καρφώνουν πάνω μας τη γυαλιστερή τους ματιά
και ο αγώνας για τη ζωή μας ξεκινάει
Ξεκινάει χωρίς να το καταλάβουμε
Αυτό που μπορούμε να διαλέξουμε είναι ο δρόμος
που θα ακολουθήσουμε
Η γη που μας χωράει
Οι λέξεις που μας έμαθε
Η ζωή που θα υπερασπίσουμε...»

Εκατόν πέντε κομψά στιχουργήματα. Εκατόν πέντε κοφτές, αιχμηρές, μεστές εξομολογήσεις, πυγολαμπίδες στο νυχτερινό ουρανό του νου, πυροτεχνήματα στον απέραντο ωκεανό του στοχασμού. Εκατόν πέντε υπομνήσεις, σαν συνθήματα γραμμένα στον τοίχο. Χωρίς τελείες. Χωρίς κούφιες βεβαιότητες.
Ο Λευτέρης Παπαδημητρίου καταθέτει τη δική του στροφή στο αέναο ποίημα της ζήσης, με όπλο μια πένα βασανισμένη με λάβαρο τον καλοδουλεμένο αλληγορικό στίχο. Διατρανώνει τη δίψα για ζωή, δράση, κίνηση, ομορφιά· λαχταρά να φτάσει στο «Άλφα του Κενταύρου»· γιορτάζει τις ήττες και τα λάθη του, εξυψώνει τον έρωτα, την «τρυφερή αυτή πατρίδα».
Αφηγείται βιωματικά, αλλά όχι ατομικοκεντρικά. Οι στίχοι του γίνονται στέγη για τους κατατρεγμένους, βέλος ενάντια στο άδικο, καμβάς του συλλογικού πόνου και πόθου. Κι αφουγκράζεται τη φωτιά και το σίδερο, που πάνω στο αμόνι του Ηφαίστου σφυρηλατούν την ανθρώπινη ιστορία. Μια ξεχωριστή ποιητική συλλογή, που ακροβατεί στο μεταίχμιο ονείρου και πραγματικότητας, ελπίδας κι απόγνωσης, νοσταλγίας και λήθης συντροφικότητας και μοναξιάς.
Μια κατάθεση συνείδησης στο βωμό της ανυπότακτης ψυχής.