Εξαγγελίες κυριαρχίας στον Φρόιντ

Ο Φρόιντ μπορεί να λέει ότι έβγαλε τη μάσκα στην αλαζονική συμπεριφορά του "εγώ", μία συμπεριφορά που διατηρεί με πόνο, αλλά δεν μας λέει τι βρήκε ακριβώς βγάζοντας αυτήν τη μάσκα. Όντως, το εγώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας αδύναμος μεσολαβητής μεταξύ των απαιτήσεων του "αυτό" και των απειλών του "υπερεγώ". Το υποκείμενο του "λόγον διδόναι" είναι απροφύλακτο έναντι εχθρικών και αλλότριων δυνάμεων. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας ένα νάνο της βούλησης;
Όμως ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε τα ερωτήματα. Μήπως δεν έχουμε ένα αποκεντρωμένο υποκείμενο; Μήπως τελικά η ψυχανάλυση δεν μας παραδίδει ένα εγώ του οποίου η κυριαρχικότητα είναι εξαρχής κλονισμένη; Εάν το υποκείμενο που περιγράφεται στα φροϋδικά κείμενα δεν είναι αδύναμο, εάν επιθυμεί σφόδρα την κυριαρχία; Σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές εκχωρείται στον άλλο για να την αποκτήσει; Εάν ναι, τότε πρέπει να διαβάσουμε με διαφορετικό τρόπο τα κείμενα, να αλλάξουμε τις ερμηνείες, να κατανοήσουμε επιτέλους τι ζητά το φροϋδικό υποκείμενο. Γιατί, αυτά τα κείμενα, με τον ένα ή άλλο τρόπο μιλούν για το εγώ της κυριαρχίας, την απώλεια της οποίας βιώνει ως κάτι ανυπόφορο. Η μελαγχολία του εγώ είναι η ανάμνηση μιας τέτοιας απώλειας.