Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου

Στα πρώτα κεφάλαια υπάρχει μια σύντομη σκιαγράφηση της εξέλιξης του ελληνικού καπιταλισμού, της ελληνικής κοινωνίας και των εσωτερικών δυνάμεών της. Στη συνέχεια υπάρχει η πλήρης δράση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να δει τη συνάφεια και τη σύνδεση των γεγονότων μεταξύ τους. Η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν ήταν μια εξαίρεση, μια κρεατοελιά στις πολιτικές εξελίξεις της νεότερης πολιτικής ιστορίας του ελληνικού κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού, ήταν συνέχειά του, αναπόσπαστο τμήμα και συστατικό του στοιχείο.

……….

Ο συγγραφέας προσπάθησε να είναι «αμερόληπτος», αν και είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το ακριβές περιεχόμενο του όρου και κυρίως να τηρηθεί στην πράξη, ιδιαίτερα όταν και ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα και μάλιστα με μια συγκεκριμένη ιδεολογία και πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι προσπάθησε να ανυψωθεί πάνω από τα γεγονότα για να τα κρίνει, υποτίθεται, σωστά. Αντίθετα πιστεύει ότι η εμπλοκή του στα γεγονότα όπως και η πολιτική του τοποθέτηση ήταν μια πολύτιμη βοήθεια να τα καταλάβει καλύτερα και να διαπιστώσει την εσωτερική τους συνοχή και συνάφεια. Παρ’ όλα αυτά η υποχρέωση τα πάντα να υποβάλλονται στη βάσανο της απόδειξης με ντοκουμέντα και επαληθεύσεις δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο.

……….

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης φορτώθηκε και ντύθηκε με μύθους, που δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Λίγο ως πολύ αυτοί που το καταπολέμησαν με όλα τα μέσα, εμφανίστηκαν σαν οι συντελεστές και οι υμνητές του και αντίθετα, αυτοί που είχαν συντελέσει στο να φθάσουμε στην κατάληψη αλλά και στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου, χαρακτηρίστηκαν «τυχοδιώκτες», «αριστεριστές» … προβοκάτορες του Ρουφογάλη, της CIA κ.ά. Τίποτα το παράξενο και το ανεξήγητο. Οι εργατικές και οι λαϊκές μάζες, η νεολαία, γράφουν την Ιστορία, ειδικά όταν εξεγείρονται, με τις πράξεις τους, παρά τις αποτυπώνουν σ’ ένα χαρτί. Αυτό δίνει τη δυνατότητα και την ευκαιρία, για πλαστογραφήσεις, «μυθολογίες», ειδικά όταν οι δυνάμεις που θα κυριαρχήσουν θα είναι εκείνες που ήταν συνολικά αντίθετες με τις πράξεις των μαζών και, στην προκειμένη περίπτωση, αντίθετες με όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο Πολυτεχνείο και τελικά με την ίδια την Εξέγερση. Η «μυθολογία» που έπλασαν είχε ακόμη ένα στόχο: να καταπολεμήσει/ξεριζώσει το εξεγερσιακό πνεύμα του Πολυτεχνείου και τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, τους «αριστεροχουντικούς» όπως τους συκοφάντησαν, που επέμεναν και αγωνίζονταν για τη δικαίωση του παράθυρου που άνοιξε στην Ιστορία το Πολυτεχνείο. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, χρησιμοποιήθηκε για να παρουσιάσουν την εξουσία τους κατά τη μεταπολίτευση ως φυσικό διάδοχο αυτού του ιστορικού γεγονότος. Όμως για να γίνει αυτό έπρεπε να δημιουργήσουν μύθους για το ρόλο τους (αστών και ρεφορμιστών), όπως και για το ρόλο των αντιπάλων τους, των αγωνιστών της «πλατιάς πρωτοπορίας» και της άκρας και επαναστατικής Αριστεράς.

……….

Η προσπάθεια που καταβλήθηκε από το συγγραφέα δεν ήταν να γραφτεί ένα Δοκίμιο ή μια Ιστορία εξειδικευμένου γενικού ή ειδικού ενδιαφέροντος. Αυτό το οποίο επιχειρήθηκε είναι να αποτυπωθεί η δράση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων εκείνης της περιόδου με τρόπο εύληπτο για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία που αποτελούν τα θύματα της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Γι’ αυτό, πιστεύουμε, το παρόν έργο δεν έχει απλά και μόνο μια «ιστορική» ή και «εγκυκλοπαιδική» αξία, αλλά είναι χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων όσων αγωνίζονται ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς και τις δυνάμεις που με τον άλφα ή βήτα τρόπο το υπερασπίζονται ή το υπηρετούν.

–

Από τον πρόλογο του συγγραφέα