0
Your Καλαθι
Μεταμοντέρνες αυταπάτες
Έκπτωση
25%
25%
Περιγραφή
Θα ’μαι το λάθος που βιάστηκες να σβήσεις
Έμπνευση
Την έμπνευσή μου
δεν τη θέλω εύκολη
ρηχή και ανούσια,
ρομαντικά και τρυφερά να με θωπεύει.
Τη θέλω άγρια και απρόσιτη.
Να της γυρεύω ένα φιλί
και να περνώ χίλιες φωτιές
μήπως και το κερδίσω.
Να της ζητώ να υποταχτεί
κι αυτή να κάνει αντάρτικο.
Η γλυκόπικρη ποίηση του Θεοχάρη Παπαδόπουλου είναι παρούσα. Πάντα ευαίσθητη, διεθνιστική, καλοβαλμένη. Δίχως μεγάλες εξάρσεις και βροντώδη λόγια. Συνεσταλμένη, θα ’λεγα, προσεκτική-διακριτική: Θα ’μαι το δάκρυ/ που δεν πρόλαβε να τρέξει,/ το αποτσίγαρο,/ που αναμμένο στο τασάκι,/ θα τ’ αφήνεις.// Κι εσύ θα λες/ πως δεν με βρίσκεις πουθενά («Αν ψάξεις»). Ενίοτε διστακτική κι απορημένη, διαρκώς σε αναζήτηση [ανθρωποκεντρική] και ταυτοχρόνως βαθιά υπαρξιακή: Ψάχνω να με βρω/ σ’ εκείνους τους παράξενους μποέμ,/ που φιλοσοφούν/ δίπλα στης πόλης τα σκουπίδια./ Ψάχνω να με βρω/ στα περιθώρια μέσα στο τετράδιο,/ στις πιο τσαλακωμένες του σελίδες.// Ψάχνω να με βρω/ εκεί που μ’ έχω χάσει. Ποίηση με άποψη, με κάποτε συνεσταλμένη ειρωνεία, με καυστική σοβαρότητα αλλά και επίγνωση ενός περιττού στόμφου που ανθεί παράταιρα σε χώρους λογοτεχνικούς: Το φεγγάρι εξαφανίστηκε,/ όχι για λίγες μέρες,/ μα για καιρό πολύ/ ίσως για πάντα./ Κάποιοι ποιητές στενοχωρήθηκαν./ Δεν αυτοκτόνησαν,/ ούτε έκλαψαν καθόλου./ Μόνο είπαν/ πως μαζί με το φεγγάρι/ χάθηκε κι η έμπνευση/ κι έπαψαν πια να γράφουν./ Κάποιοι λίγοι/ συνέχισαν τους στίχους να σκαλίζουν./ Βρήκαν πως έχει κι η έκλειψη τους στίχους της/ και πόση ποίηση κρύβει μια απουσία («Έκλειψη σελήνης»).
Μια καθαρή στην απλότητά της ποίηση που για να θυμηθούμε τον Ρίτσο λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη: Απόψε, επισκέφτηκα ξανά/ τα πληγωμένα όνειρά μου./ Έπλυνα με νερό/ κι έδεσα τις πληγές τους./ Καμιά φορά/ θέλουν φροντίδα και τα όνειρα./ Ποιος ξέρει;/ Αν τα επισκέπτομαι συχνά/ ίσως να γιάνουν («Πληγωμένα όνειρα»). Ποίηση πάντα πρόθυμη να υπερασπιστεί κάθε αδύναμο, ετοιμοπόλεμη για ειρήνη και για συνύπαρξη. Με όλους και προς όλα: «Προσοχή στο κενό»/ λέει η φωνή στα μεγάφωνα./ «Προσοχή στο κενό»/ διαβάζω στις πόρτες του μετρό./ Έχω μάθει να προσέχω, / να περπατάω διστακτικά,/ να μην πατήσω στο κενό./ Φοβάμαι μήπως κενωθώ/ καθώς τα γύρω μου κενά/ πολλαπλασιάζονται.// Και όλο βλέπω γύρω μου/ ανθρώπους, που δεν πρόσεξαν/ κι όλο βλέπω γύρω μου/ ανθρώπους, που έπεσαν/ κι όλο βλέπω γύρω μου/ κενούς ανθρώπους.
Η ένατη συλλογή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Μεταμοντέρνες αυταπάτες, όπως άλλωστε υποδηλώνει κι ο τίτλος της καταφέρνει με σοβαρότητα να περιγράψει τον σύγχρονο κόσμο μας αναδεικνύοντας τη χρησιμότητα την ουσιαστική λειτουργία της ποίησης στα κρίσιμα χρόνια μας. Ενδεικτικές και οι τρεις υποένοτητες του βιβλίου: Έμπνευση, Σήψη, Παρακμή. Με τα ποιήματα να κατανέμονται σχεδόν ισότιμα ανά ενότητα.
Έμπνευση
Την έμπνευσή μου
δεν τη θέλω εύκολη
ρηχή και ανούσια,
ρομαντικά και τρυφερά να με θωπεύει.
Τη θέλω άγρια και απρόσιτη.
Να της γυρεύω ένα φιλί
και να περνώ χίλιες φωτιές
μήπως και το κερδίσω.
Να της ζητώ να υποταχτεί
κι αυτή να κάνει αντάρτικο.
Η γλυκόπικρη ποίηση του Θεοχάρη Παπαδόπουλου είναι παρούσα. Πάντα ευαίσθητη, διεθνιστική, καλοβαλμένη. Δίχως μεγάλες εξάρσεις και βροντώδη λόγια. Συνεσταλμένη, θα ’λεγα, προσεκτική-διακριτική: Θα ’μαι το δάκρυ/ που δεν πρόλαβε να τρέξει,/ το αποτσίγαρο,/ που αναμμένο στο τασάκι,/ θα τ’ αφήνεις.// Κι εσύ θα λες/ πως δεν με βρίσκεις πουθενά («Αν ψάξεις»). Ενίοτε διστακτική κι απορημένη, διαρκώς σε αναζήτηση [ανθρωποκεντρική] και ταυτοχρόνως βαθιά υπαρξιακή: Ψάχνω να με βρω/ σ’ εκείνους τους παράξενους μποέμ,/ που φιλοσοφούν/ δίπλα στης πόλης τα σκουπίδια./ Ψάχνω να με βρω/ στα περιθώρια μέσα στο τετράδιο,/ στις πιο τσαλακωμένες του σελίδες.// Ψάχνω να με βρω/ εκεί που μ’ έχω χάσει. Ποίηση με άποψη, με κάποτε συνεσταλμένη ειρωνεία, με καυστική σοβαρότητα αλλά και επίγνωση ενός περιττού στόμφου που ανθεί παράταιρα σε χώρους λογοτεχνικούς: Το φεγγάρι εξαφανίστηκε,/ όχι για λίγες μέρες,/ μα για καιρό πολύ/ ίσως για πάντα./ Κάποιοι ποιητές στενοχωρήθηκαν./ Δεν αυτοκτόνησαν,/ ούτε έκλαψαν καθόλου./ Μόνο είπαν/ πως μαζί με το φεγγάρι/ χάθηκε κι η έμπνευση/ κι έπαψαν πια να γράφουν./ Κάποιοι λίγοι/ συνέχισαν τους στίχους να σκαλίζουν./ Βρήκαν πως έχει κι η έκλειψη τους στίχους της/ και πόση ποίηση κρύβει μια απουσία («Έκλειψη σελήνης»).
Μια καθαρή στην απλότητά της ποίηση που για να θυμηθούμε τον Ρίτσο λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη: Απόψε, επισκέφτηκα ξανά/ τα πληγωμένα όνειρά μου./ Έπλυνα με νερό/ κι έδεσα τις πληγές τους./ Καμιά φορά/ θέλουν φροντίδα και τα όνειρα./ Ποιος ξέρει;/ Αν τα επισκέπτομαι συχνά/ ίσως να γιάνουν («Πληγωμένα όνειρα»). Ποίηση πάντα πρόθυμη να υπερασπιστεί κάθε αδύναμο, ετοιμοπόλεμη για ειρήνη και για συνύπαρξη. Με όλους και προς όλα: «Προσοχή στο κενό»/ λέει η φωνή στα μεγάφωνα./ «Προσοχή στο κενό»/ διαβάζω στις πόρτες του μετρό./ Έχω μάθει να προσέχω, / να περπατάω διστακτικά,/ να μην πατήσω στο κενό./ Φοβάμαι μήπως κενωθώ/ καθώς τα γύρω μου κενά/ πολλαπλασιάζονται.// Και όλο βλέπω γύρω μου/ ανθρώπους, που δεν πρόσεξαν/ κι όλο βλέπω γύρω μου/ ανθρώπους, που έπεσαν/ κι όλο βλέπω γύρω μου/ κενούς ανθρώπους.
Η ένατη συλλογή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Μεταμοντέρνες αυταπάτες, όπως άλλωστε υποδηλώνει κι ο τίτλος της καταφέρνει με σοβαρότητα να περιγράψει τον σύγχρονο κόσμο μας αναδεικνύοντας τη χρησιμότητα την ουσιαστική λειτουργία της ποίησης στα κρίσιμα χρόνια μας. Ενδεικτικές και οι τρεις υποένοτητες του βιβλίου: Έμπνευση, Σήψη, Παρακμή. Με τα ποιήματα να κατανέμονται σχεδόν ισότιμα ανά ενότητα.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
